De regen striemde over de voorruit, de ruitenwissers zwaaiden in hun snelste stand voor onze ogen heen en weer. “Je zou met dit weer maar buiten moeten leven. Koud en nat en zonder dekens…” We spraken over de vele vluchtelingen die vanwege oorlogsgeweld lange gevaarlijke tochten afleggen, of al tijden uitzichtloos in opvangkampen zitten.

Het was hartje winter en we waren onderweg naar het weekend waar we alledrie zo naar hadden uitgekeken. Gelokt met mooie plaatjes van sneeuw en kampvuren, waren we gezwicht voor een weekend winterkamperen. We waren vooraf gewaarschuwd: dit is geen glamping. Bereid je goed voor, want er bestaat niet zoiets als slecht weer. “Wat kan ons nou gebeuren?”, dachten we. “Wij zijn stoere chicks in de bloei van ons leven, we hebben verre reizen gemaakt, we zijn doorgewinterde festivalgangers, hier draaien we onze handen niet voor om.”

De tipi die de komende dagen ons huis zou worden, stond verdekt opgesteld tussen de bomen. Hier in deze tent mochten wij het vuur in de rustieke kachel ontsteken, om er mee te koken en om onszelf mee warm te houden tijdens de nacht. Optimistisch kloofden we het hout tot kleine stukjes. Daar bovenop legden we een laagje schaafsel van olierijk berkenschors. Een klein vonkje van het firesteel deed het schaafsel snel ontvlammen. We wreven in onze handen; bliezen onze dampende adem uit: “welkom warmte, omarm ons maar”. 

Een sissend geluid temperde al snel ons enthousiasme. De tent vulde zich met dichte rook. Via de kachelpijp regende het naar binnen en al onze pogingen om een vuur te maken ontaardden in pijnlijk prikkende ogen en een tekort aan zuurstof. Het wapperen met de handdoeken gaf nog een beetje lichaamswarmte, maar echt comfortabel was dit niet.

De tent bleef koud, de grond voelde steeds harder aan. De pijntjes waarvoor we alledrie dezelfde chiropractor bleken te bezoeken, begonnen op te spelen. Met een warme kruik in onze armen geklemd keken we elkaar aan. “Waarom deden we dit ook alweer?”. 

Weer terug in mijn huis, lees ik over de oorlog die zich sinds deze week op zo’n 2000 km bij ons vandaan afspeelt. Ik denk aan al die mensen die op zoek zullen moeten naar een veilige en warme plek. Ineens begrijp ik precies waarom wij de ontberingen hebben ondergaan. En dankbaar sla ik een warme deken om me heen. 
#StandUp4Ukraine, Teken de petitie voor de opvang van Oekraïense vluchtelingen in Nederland,