Ik dacht verder na over je hart volgen en waarom dat zo vaak niet lukt. Waar iemand goed in is geworden heeft meestal zijn oorsprong in eigen worstelingen. De burn-out coach is zo gedreven geworden door zijn eigen eerdere burn-out. De adem expert had zijn eigen COPD overwonnen, de relatie therapeut was zelf gescheiden en ga zo maar door. Je hoeft niet eerst perse een trauma te hebben meegemaakt en toch zijn het juist deze mensen die ‘het vuur en de passie’ in zich hebben. Zij raken ons recht in hart en ziel. Ik realiseer mij de beladen titel van ‘nooit opgeven’, want je denkt dan heel paradoxaal automatisch aan ‘opgeven’. ‘Het komt goed’, dacht ik als mooie aanvulling.

We hadden het met elkaar over onze wensen. Over wat we nu eindelijk eens wilden aanpakken. Anders willen gaan doen. Eigenlijk ging het vooral over ons hart volgen. Of dat nu gezonder leven is, of iets loslaten, of weer contact opnemen met een verloren contact, of voor onze geaardheid durven uitkomen.
En toch blijkt dat minstens 90 % van de goede (kleine en grote) voornemens mislukken. Hiervoor zijn verschillende redenen; we houden niet zo van veranderen, we moeten uit onze comfort zone, of we zijn bang.

We weten vaak niet goed wie we zijn. Dat laatste klinkt gek en toch maak ik regelmatig mee dat mensen niet goed weten wat hun waarden zijn. Oftewel, wat echt belangrijk is om naar en voor te leven.
Want misschien ga je daarmee ook wel met ‘je kop boven het maaiveld uit’ en dat is eng. Want wat vinden anderen van jouw nieuwe ik en past de omgeving dan nog wel bij jou? En dus blijven we dan maar doorgaan in de mistige waan van de dag. Ergens ver weg van ons eigen vuur.

Pesten

Het vraagt soms veel moed om te gaan voor wat je echt wil.
Alsof het zo moest zijn zag ik deze week, terwijl ik aan het schrijven was, een documentaire over pesten. De tv stond ‘toevallig’ nog aan.
Ik stopte geobsedeerd abrupt met schrijven, omdat ik meteen deze indrukwekkende documentaire ‘eindeloos gepest’ werd ingezogen.

Maryana stapte in november 2020 uit het leven, omdat ze het niet meer aankon. Ze werd vanaf groep 5 gepest. Bij de overstap naar de middelbare school leek het eerst goed te gaan, alleen haar pesters achtervolgden haar (nog steeds) vaak tot aan haar huis in het middelgrote dorp waar ze woonde. Een gemeenschap waar je blijkbaar niet teveel mocht opvallen.
Zij was een prachtige meid die al heel jong voor zichzelf koos, haar eigen weg bewandelde en niet meeging met de mainstream van wat hoort en niet hoort. Haar eigenheid werd keer op keer hardhandig afgestraft, tot ze het niet meer aankon.

Ik pakte ontdaan mijn notebook weer op. Ik realiseerde mij opnieuw dat de omgeving niet altijd wil mee veranderen en dit saboteert, of openlijk vijandig doet. Ik schreef verder, dwars door mijn machteloze tranen van woede en verdriet heen om het te korte leven van dit jonge meisje een plek te geven. Het was heel erg verkeerd gegaan.

Volg je hart

En juist hierdoor voel ik de sterke behoefte om wel te stimuleren om altijd je eigen hart te volgen. Je eigen koers te varen en ik hoop dat deze indringende mooie en huiveringwekkende documentaire verplicht lesmateriaal wordt op alle lagere en middelbare scholen, vertoont wordt in alle bioscopen en buurthuizen.
Dat het bewustwording op gang brengt, opdat pesten verdwijnt. Opdat angst verdwijnt om je eigenheid te mogen vieren, om in vrijheid je hart te mogen volgen. Opdat we ook hulp durven vragen.
Ik hoop dat we ruimte mogen geven aan onze eigen dromen, groot en klein, ook als ze niet altijd passen in datgene wat gangbaar is.
In gedachten buig ik diep, met respect en liefde voor Maryana.

Don’t give up, Peter Gabriel and Kate Bushhttps://youtu.be/VjEq-r2agqc