Momenteel ben ik mij met hart en ziel aan het voorbereiden voor het loopevenement de Socialrun. Dit is een groot landelijk evenement dat zich jaarlijks inzet voor een inclusieve maatschappij. Werken aan destigmatisering is de grote missie. De slogan is ‘Meedoen is Winnen’.

Je zou dus kunnen stellen dat ik daarom als loper van de 550 km estafette redelijk zorgeloos in de pré fase zou zitten. Niets is minder waar. Blijkbaar wordt er een dieper liggende waarde aangeraakt, wat mij motiveert om fanatiek te gaan trainen. Al is een goede conditie sowieso wel raadzaam.

In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat het intensieve trainen meer vanuit noodzaak is, dan vanuit een feestelijke ‘passie’. Maanden verkeerde ik in een te relaxte ‘staat van zijn’, omdat het evenement pas half september zou plaatsvinden. ‘Een komt wel’ houding, dirigeerde mijn dagelijks leven, het leek allemaal nog zover weg. Dat was wel even spijtig, want:

Op een dag was ik terug van vakantie en bleek tot mijn schrik de Run nog maar een maand te willen wachten. ‘Opschroeven dus die training’, dacht ik lichtelijk paniekerig en ging nogal schemaloos dagelijks bewegen.

Mijn huisarts

Mijn huisarts was ook al niet erg bemoedigend. Bij de Health check, kwam het gesprek al snel op hardlopen. ‘Je hebt je leeftijd ook niet mee’, reageerde ze, op het moment dat ik klaagde over de mate van inspanningen versus toegenomen conditie. ‘Wil je als zestigplusser slagen maken, dan moet je minstens vijf dagen in de week trainen’, zei ze resoluut en verplaatste de stethoscoop op mijn lichaam. Ze besloot om mij een hartritme kastje mee te geven, waarbij mijn hart 24 uur gemonitord zou worden. Of ik alle acties bij wilde houden in het speciale dagboekje, sommeerde de strenge verpleegkundige van zekere leeftijd de volgende dag bij de instructie voor het ‘kastje’. ‘Dus geen proza’, voegde ze er kortaf aan toe, alsof ze afwist van mijn schrijvershart.

Hartritme 24 uur kastje

Ik hield dapper 24 uur alle activiteiten bij en stelde mij voor dat het voor de lezende cardioloog dokter heel saai moest zijn. Dus vertelde ik dat ik om 11.00 gewandeld had met vriend Cees, na de vergadering met Jakob en heel blij was om beiden weer te zien. Over de autorit naar mijn zoon Devon om 16.50 en dat we samen Amber en Joke ophaalden. Wat hadden we het heel gezellig samen en of de dokter belang bij het recept had van mijn pasta gorgonzola? Tussen 20.41 en 20.42 sloeg ik een mug dood, waarschijnlijk ging mijn hartslag toen even behoorlijk ophoog, want ik vind ze zo irritant dokter. U ook? Het editen van de Podcast met mijn zoon was wel ontspannen, vooral omdat ik niets hoefde te doen, behalve een betrokken houding aannemen en de catering verzorgen. Kijkt u maar eens op mijn YouTube kanaal Tonie Roerdink en beluister onze hartverwarmende Podcast.

Dank u dokter voor het lezen van mijn hartfilmpje met bijbehorend verslag en als u dit leest ben ik ergens in zuidwest Nederland de Socialrun aan het rennen.

Ik wens u alle goeds en hoop op een goede uitslag. Daag.

Luistertip; Run like hell,David Gilmour/https://www.youtube.com/watch?v=El4AEHR1ANw Pink Floyd