We fietsten in de Zuid-Limburgse heuvels om aandacht te vragen voor Parkinson en de mantelzorger. De Ride voor Parkinson begon ‘s ochtends vroeg en eindigde ‘s middags bij het passeren van de finish in Valkenburg. Geen ‘toeters en bellen’ bij ontvangst. Geen muziek, medailles, harde muziek of het gebruikelijke Limburgse Gulpener biertje bij de finish. Ik was dat gewend bij het jaarlijkse ‘Limburgs mooiste’ fiets evenement. Ik was blij met de ogenschijnlijke soberheid, want het bracht mij nog meer aan het denken over datgene waar het werkelijk over gaat, waar ik op deze dag voor fiets. Bij de start had de Parkinson neuroloog in zijn toespraak nog gerefereerd aan de slogan ‘we stoppen pas met de Ride voor Parkinson, als Parkinson stopt. Het ontroerde mij onverwachts en ik besloot om deze gehele dag mij met positieve gedachten en intenties te focussen op de mensen en hun gevecht met Parkinson en de mantelzorgers. Want Parkinson heb je niet alleen, werd uitgelegd. ‘De opbrengst gaat gebruikt worden om een mooi online hulpprogramma voor de mantelzorger te ontwikkelen’, gaf hij ons voor vertrek nog mee.

Grenzen aangeven

‘Heel mooi en erg nodig’, vond ik en ik dacht aan het prachtige preventie werk wat ik tegenwoordig mag doen. Uit ervaring wist ik al dat mantelzorgers heel vaak ver over hun eigen grenzen heengaan, met alle minder prettige gevolgen voor hun eigen welzijn. Ook zij verdienen aandacht en ondersteuning. Natuurlijk stond op deze dag plezier maken hoog in ons vaandel. Het werd een prachtige en (Yes!) een zonnige dag, tenminste vanaf het moment dat uiteindelijk de mist zich gewonnen gaf en was opgetrokken. De laatste mistflarden ijlden nog een beetje na en verdwenen in de Zuid-Limburgse heuvels naar hoger gelegen gebieden. Mijn broer legde uit dat kou funest voor hem was, want het trillen neemt dan in alle heftigheid toe, waardoor het fietsen onmogelijk wordt gemaakt. Gelukkig konden we dit tackelen met meegebrachte extra warme kleding voor deze eerste koele ochtend uren. Als fervent eilandbezoeker had ik namelijk geleerd, dat zelfs op prachtige dagen een extra kledingstuk altijd handig is, want het loopt altijd anders dan verwacht. Dit is namelijk Holland waar paraplu en parasol elkaar snel kunnen afwisselen. En dan heb ik het nog niet eens over de klimaatverandering die al behoorlijk om zich heen slaat.

Dutch mountains

We genoten van het samen buiten zijn. Boven in de ‘dutch mountains’ zag en ‘voelde’ ik de nog in lichte mistflarden ondergedompelde sprookjesachtige vergezichten over het Limburgse heuvellandschap. De milde Indian summer zon liet zich steeds krachtiger gelden. In dit ansichtkaart landschap ging ik soms traploos zoevend naar beneden, gedragen door de rug van een majestueuze heuvel. Dan weer stilzwijgend zwoegend op de pedalen om de top ‘ trap voor trap’ soms staand op de pedalen te halen.

Parkinson

‘Par-Kin -Son’, ‘Par-Kin-Son’ zeg ik met mijn interne stem op de maat van mijn pedalen en zie mijn broer voor mij dapper en gefocust deze rot ziekte op dit moment verslaan. ‘Het is chronisch en tegelijkertijd progressief. Ik heb diep respect voor zijn positieve levenshouding en zijn focus op wat vooral wel kan. ‘Het is gewoon Shit’ , mompel ik tegen mijzelf. Ik merk dat ik mij even boos begin te voelen. Het ebt weer weg bij de realisatie van de zinloosheid van dit onmachtsgevoel. Maar vandaag wint mijn broer glansrijk. Vandaag genieten we van het vrije gevoel, het samen zijn, de boost voor lichaam, geest en ziel. ‘Fietsen in de heuvels van Limburg, balsem voor de ziel’, dacht ik en genoot volop van het moment. ’Ik hoop dat we nog lang samen mogen fietsen broer’, benoem ik in stilte. Ik kom naast hem rijden en samen nemen we de laatste etappe naar de finish.

Luistertip: bicycle race, Queenhttps://www.youtube.com/watch?v=GugsCdLHm-Q

Quote: Gezondheid is niet de aan/ of afwezigheid van ziekte, wel het vermogen om met fysieke, emotionele en sociale uitdagingen van het leven om te gaan en zoveel mogelijk eigen regie te voeren. (Machteld Huber/IPH)