‘Hoe neem je goed afscheid’, dacht ik terwijl we richting afspraak gingen.

Met de gitaar op de rug, afscheidscadeau en een pannetje eigengemaakte soep in één hand waren we op de fiets naar onze laatste muziekgroep bijeenkomst in deze samenstelling. Het was gelukkig vlakbij, want het pannetje was nogal heet en balanceerde dientengevolge om de tien seconden even op het stuur om handpalm en spiergroepen te bevrijden van een nog te indringende hitte. Gelukkig was het slechts vijfhonderd meter verderop. De oprit was ongeveer de helft van de te ondernemen afstand en ik moest denken dat mijn perceptie ten aanzien van afstand ondertussen ook al behoorlijk veranderd was. Als stadsmens woonde ik jarenlang in een rijtjeshuis met klein tuintje. We namen acht jaar geleden afscheid van de stad en gingen op het platteland wonen. Het eerste jaar ‘verdwaalden’ we in onze nieuwe grote tuin, onder de indruk van de afmetingen en nu vinden we het heel normaal en niet echt heel groot. Ik heb nooit afscheid van de stad hoeven te nemen. Ik werk er, we hebben onze kinderen er wonen en we gebruiken de stad nog steeds voor café, theater, marktbezoek en andere leukigheden.

Afscheid

‘Dit afscheid is anders’, denk ik een beetje recalcitrant en stap voorzichtig van de fiets af. Bedachtzaam balancerend voor de soep en voor mijn lichaam, want met het klimmen van de jaren heeft de soepelheid toch een ‘tikje’ gehad. Ik probeer snel na te gaan, wanneer de stramheid het ging winnen van het soepele ‘atletische’ lichaam en de ‘verplichte’ yoga als een tijdelijke redding – en uitstel moment mijn leven binnenkwam. Ik laat het maar los, het duurt al te lang.

Dit afscheid betrof muziekvrienden die gaan emigreren naar Engeland. Enkele jaren geleden hadden we met buurtgenoten een muziekgroepje opgericht. Driemaandelijkse uitingen van serieuze en frivole creativiteit, waarbij muziek maken en zingen, gelijk opging met hartstochtelijke culinaire geneugten. Het tafereel speelde zich vaak af op de lome zomerse zondagmiddag en avond in tuin of veranda. In de donkere periode verplaatste het zich binnenshuis rondom piano, houtkachel en sfeerverlichting.

Hello Goodbye

zong ik. Dit nummer van the Beatles vertolkte heel goed de verwarring over deze laatste bijeenkomst, waarbij je ongemerkt al een beetje afscheid van elkaar hebt genomen. Want ondanks dat Marco Borsato had gezongen dat afscheid nemen niet bestaat, blijkt het wel degelijk te bestaan.

De stilte werd stiller

Nu de meteorologische zomer weer overgaat naar de herfst, besef ik mij dat het leven ook vooral leren afscheid nemen is. Mijn jeugd flitste voorbij, mijn ouders allang ‘vertrokken’, alle eerdere relaties en vriendschappen waar ik een tijdje mee op mocht lopen, mijn ooit kleine kinderen, waarvan ik soms nu al de tel van hun volwassen jaren kwijt raak, de lijst van kleine en grotere ‘afscheiden’ is oneindig lang.

Cello

We zongen ons gezamenlijk afscheidslied, waarbij de cello intermezzo’s perfect het gevoel van dat moment vertolkten. De stilte werd stiller, de melancholie kreeg ruim baan. ‘ Uit het oog is niet uit het hart’, had een groepslid bemoedigend geappt. Heel mooi gezegd, want als je met hart en ziel denkt aan datgene (diegene) wat mooi was, kun je ook genieten van dat wat achter je ligt en je openstellen voor de toekomst .‘Daarnaast hebben we genoeg keuzes om toekomstige ontmoetingen mogelijk te maken’, bedacht ik mij en voelde dat ik hiermee vooral regie terughaalde over mijn eigen leven.

Oneindige oprit

We lopen met ze mee naar de lange oprit en zwaaien ze uit. Ik zie de achterlichten van hun fietsen steeds meer opgaan in de donkere nacht. Even later fietsen we naar huis en ik denk aan onze oude schutting die morgen vervangen wordt. Het werd namelijk tijd om er afscheid van te nemen.

Luistertip: Hello Goodbye, the Beatleshttps://www.youtube.com/watch?v=ywZqBGHDTlA