Deze zomerse dag was precies zoals het ‘moest zijn’. Ik liep op het brede zonnige strand en volgde met ontspannen lome tred de schaduwlijnen van mijn lichtbeeld. Strohoed, flesje water in de hand en met het rugzakje met proviand op weg naar totale ontspanning, of eigenlijk was ik daar al vanaf het moment dat ik op de boot zat. De feelgood klanken in mijn hoofd ‘On the beach’ van Chris Rea vulden het prachtige zachte beeld van een stralende zon, een wit en leeg strand met de licht deinende zee, als was het een reclamespotje voor gegarandeerd zonnige zomerse vakantiebestemmingen. Ik had mij net ingesmeerd met factor 30 en de geur vermengd met het zand op mijn huid bracht rechtstreeks de beelden van vroeger naar vandaag.

Vroeger

In mijn herinnering waren het altijd lange zomerse zonnige stranddagen geweest. ‘Op de eilanden is het altijd ander weer’, zo klonk de positieve mantra. ‘Toch fijn dat mijn geheugen prettige herinneringen alleen maar steeds meer mooier maakt naarmate ze vaker teruggehaald worden’, dacht ik met een glimlach. Het ‘andere weertype’, van ‘we houden de moed erin en maken er iets van’, tijdens de vroegere gezinsvakanties, gehuld in regenkledij, was even ver weg gezakt naar het stoffige vergeethoekje van mijn lange termijn geheugen. Emmertjes en schepjes en uiteraard het beroemde windscherm met strandstoelen voor de ouders werden ‘s ochtends meegenomen voor het dagje strand. Iedereen droeg iets. Aangekomen op de juiste plek werd ons eigen tijdelijk zandverblijf gegraven, gebouwd en gemarkeerd. Het ‘propeller plastic vliegtuigje wat altijd snel kapot ging is tegenwoordig vooral vervangen door kleurrijke (mega) kite finder strandvliegers op het strand, waarbij de eigenaren met twee handen in de lucht cirkelende bewegingen maken als waren het overwinningsrituelen. Vandaag geen kitesurfers in het water, constateer ik.

Eb en vloed

De wind is even elders aan het buurten en de bruisend golvende zee neemt een lange pauze. ‘De meeste golven zullen wel heel ver weg achter de horizon zijn’, mijmer ik en geniet van de verkoeling van het water langs de vloedlijn. Mijn voeten vinden automatisch hun weg langs het breekpunt van de liefdevolle golven en de mini rimpelingen van het strandzoekende water. Eb en vloed; een eeuwig pauzeloos zes uur op en af ritueel. ‘Iets met de maan’, zeg ik tegen mijn strandmaatje en ga weer volledig op in het uitzicht van rust, ruimte en tijdloosheid.

Tijd en golven

Ik kijk, zie opnieuw, voel en besluit dit heerlijke moment van verstilling en focus vooral vast te blijven houden en zie de twee mooiste schelpen van het strand. Een sprankelend gevoel van blijdschap, dankbaarheid en ‘jeugdige’ euforie over het gevoel dat alles nog voor je ligt komt terug van heel lang weggeweest. ‘Tijd is dus echt relatief’, concludeer ik en besef dat 45 jaar slechts een golf is, die overgaat in de andere.

Luistertip: Nothing’s happening by the sea, Chris Reahttps://www.youtube.com/watch?v=8ytdE908KMQ