Ik had behoefte aan lichtheid en luchtigheid en realiseerde mij opeens dat ik hiermee suggereerde te moeten kiezen tussen zwaarte of lichtheid, waarmee ik één van de twee aan het wegduwen was.

Golven van de zee zijn een mooie metafoor’, bedacht ik mij, want in het dagelijks leven kom je in golfbewegingen steeds weer liefde en angst tegen. Dit zijn de emoties waar het uiteindelijk op neerkomt. In iedere situatie reageer je vanuit één van deze twee emoties. Soms word je overspoeld door emoties en soms kabbelt het. Soms is het heel erg kalm en ver weg als het eb getij en soms levendig en overvloedig dichtbij. Je hebt niet overal invloed op, de keuze die je wel hebt is hoe ermee om te gaan.

Veerkracht

Kelly McGonical verwoordde het zo mooi, tijdens haar Ted talk over veerkracht; ‘ Is what I’am doing helping or harming me’. Zij had veel aan deze ogenschijnlijk simpele vraag gehad die ze een periode als dagelijkse mantra gebruikte, tijdens haar crisis periode toen ze vijf jaar geleden haar dochter verloor ten gevolge van een auto-ongeluk. Ook had ze geleerd dat rouw en plezier tegelijkertijd naast elkaar kunnen bestaan.

‘Wij zijn dualistische wezens die leven in- en met dualiteit’, met als uitdaging te accepteren dat alle tegengestelde krachten bij elkaar horen’.

‘Wauw’, ik stond even versteld van mijn eigen helder geformuleerde ‘tegeltjes’ inzicht. Waarschijnlijk geholpen door de rustgevende en inspirerende omgeving waar ik op dat moment stond. Ik snoof de zoute zeelucht op en liep verder over het brede lege strand, alleen vergezeld door enkele schreeuwerige zeemeeuwen en een groepje drieteenstrandlopers, die al voedsel zoekend, wegrenden voor de aanrollende golven. Een monomane herhaling van hetzelfde gedrag.

Ik liep op mijn blote voeten langs de vloedlijn en dacht terug aan mijn verjaardag. Even voelde ik mij enigszins beschroomd door het ‘bruggetje’ van het heftige veerkracht voorbeeld en mijn dualistische gedachten ten aanzien van mijn net gepasseerde verjaardag.

Verjaardag

Een week lang hadden we mijn verjaardag gevierd en ik was blij en dankbaar voor de mooie intense vriendschappen en familiebanden. Ook sloop wederom gevoelens van nostalgie en verlies mijn hoofd en hart binnen. Weer ouder en verder verwijderd van wat ooit was, zowel in tijd alsook in intensiteit van beleving. Want Milan Kundera had gelijk, dat vergeten een vorm van sterven in je leven is. Daarbij komt ook nog dat het impliciete en expliciete geheugen soms niet goed samenwerken, waardoor herinneringen vervormen.

Verjaardagscadeau

Weer thuis viel mijn blik op de geverfde knijper in de keuken boven het aanrecht. ‘liefs’ stond er op de geschilderde knijper geschreven. Een cadeautje uit vervlogen tijden van mijn jongste zoon, waarschijnlijk uit zijn kleuterperiode met hulp van juf voor papa gemaakt.

En nu, op mijn 62e kwam er een verjaardagscadeau gedicht van mijn volwassen zoon via de app binnen. Een vorm van ‘liefs’ op een andere manier.

Over heuvels

Over dromen

En achter de horizon daarboven

Verder dan ze mij beloven

Weet ik waarheen ik ga

Met een rugzak vol verhalen

Een applaus in volle zalen

Met al mijn kameraden

Weet ik waar ik sta

Langs de rivier van het verleden

Heb ik jou en mij vergeven

Heb ik lief en leed beschreven

Met de inkt van stromend leven

Want vreugde kent geen tijd

En fouten maken maken wijs

Ik geniet alsof bevrijd

Ik vier het leven tegen elke prijs

(Niek Roerdink 16 maart 2021)

‘Dankjewel zoon’, zei ik in stilte en genoot intens van het moment.

Luistertip:

My fathers’s eyes , Eric Claptonhttps://www.youtube.com/watch?v=VfzYn344gVw