Wat was ik trots op mijn eerste eigen appartement gelegen op de tweede verdieping van een grote flat in de buitenwijk lewenborg te Groningen. Ik was achttien en met mijn jeugdliefde ondernam ik de eerste prille stappen op het glibberige levenspad, om een gezamenlijke toekomst op te bouwen. Dit was van korte duur. De relatie strandde na een jaar samenwonen en ik verhuisde via een woningruil constructie naar een kleinere woning dichter bij het centrum. Dit paste uitstekend bij mijn frivole studenten leven, waarin ook het verwerken van het verlies, door het vele uitgaan niet geheel in verhouding stond met studeren. Ik volgde een opleiding aan de sociale academie.

Verleden

Jaren later wilde ik deze belangrijke herinneringen live delen en tot mijn schrik was dit verleden geliquideerd. Oftewel, de flat was weg en vervangen door laagbouw, zelfs de naam ‘Toplicht’ was van de aardbodem verdwenen. ‘Ik heb hier echt gewoond’, zei ik ontdaan en met hese overslaande stem, gedicteerd door mijn ongeloof vermengd met frustratie. Ook het gebouw van de sociale academie was weggevaagd. Hier stonden nu irritant keurige eengezinswoningen in fantasieloze rijtjes opgesteld op de ooit oorspronkelijk strijdbare ‘het ligt ook aan de maatschappij’ grond. Zelfs mijn vroegere HAVO verderop was weg, niets herinnerde hier aan ‘school’, terwijl ik verdwaasd dwaalde door de glimmend nieuwe straten en pleinen van deze eenkleurige ‘Paddepoel’ nieuwbouwwijk op zoek naar sporen van het verleden. Ik begon aan mijn eigen geschiedenis te twijfelen en de deur naar het geloof in complottheorieën stond hiermee op een ‘lichtstraaltjes kier’.

Het geboortehuis

Gelukkig was er ook een andere beweging. Mijn geboortehuis bleef altijd fier overeind en de straat zou ook periodiek in mijn leven terugkomen. Ik woonde namelijk soms vlakbij mijn oude huis en enkele jaren geleden werkte ik tijdelijk op een locatie verderop in de straat, al voelde dat niet helemaal goed. Een paar maanden geleden kwamen mijn jongste zoon en schoondochter recht tegenover mijn geboortehuis te wonen. ‘Wat wil het huis mij nog vertellen’, overdacht ik en staarde naar de overkant tijdens de koffiebreak, na de te zware wasmachine naar boven te hebben getild.

Het moment

Enkele maanden later kreeg ik mijn antwoord. In een gesprekje met de vriendin van mijn oudste zoon, bleek haar zus sinds een jaar in mijn geboortehuis te wonen. Of ik een keer met haar het huis van de zus van binnen terug wilde zien, bood ze behulpzaam aan. ‘Dit was een unieke kans, om nogmaals volop het verre verleden van binnenuit te beleven, besloot ik. De afspraak werd gemaakt en ik liep in de namiddag van een ogenschijnlijk gewone doordeweekse dag de stenen trappen in het portiek naar boven. Het verstilde verlaten verleden zat diep verborgen in de muren en begon al voor binnenkomst zich in een duizelingwekkende draaikolk van herinneringen fluisterend kenbaar te maken. Bij elke zwaarstenen traptrede die ik besteeg, werden de ijle stemmen van het verleden steeds duidelijker hoorbaar. Ik was adembenemend dichtbij mijn eigen prille levensfase terug. Bij de voordeur stond nu een volwassen oudere man, ruim vijftig jaar later tegenover zijn eigen ‘kind’. Beide levens gingen synchroon hand in hand door de deur, vriendelijk begeleid door de lieve gastvrouwen van het huis. Zij ontvingen belangstellend en empathisch de flarden van mijn verhalen die ik tegen hun, of eigenlijk tegen mijn kind aan het vertellen was. Als laatste bedwong ik de smalle wentel trap naar zolder, met daarachter de deur die openzwaaide naar mijn allereerste slaapkamer.

Er kon nu niets meer misgaan, want ik werd ‘opgetild en gedragen’ naar de bovenste regionen, door twee engelen. Zij waren neergedaald aan de Bankastraat om mij dwars door mijn verleden in het nu van dit huis  te loodsen. Wat zijn jouw herinneringen aan je geboortehuis?

Luistertip; yesterday, the Beatles.https://www.youtube.com/watch?v=WSuVCyT63II