Een reeks geïnspireerd door het boek ‘top five regrets of the dying’ van Bronnie Ware.

2. I wish I hadn’t worked so hard.

‘Als ik straks met pensioen ben, gaan we  reizen en nemen het ervan’, zei mijn vader tegen mijn moeder.  Op zijn 58e overleed hij plotseling.

Hij had lang en hard gewerkt, eerst als zelfstandig ondernemer met te lange werkdagen en later als conciërge bij de rijksuniversiteit Groningen. 

Balans

Hoe mooi is het als je werk tegelijkertijd naast inspanning, ook ontspanning kan zijn. Sommige mensen hebben een hobby en dat is hun werk. Anderen hebben werk en gebruiken weliswaar hun talenten, echter zonder passie.

Ik maak onderscheid tussen het hebben van een beroep en een baan. De eerste kies je voor en de laatste heeft vooral ten doel om een inkomen, vrijheid en zekerheid te hebben ingekocht.

Want je betaalt altijd een prijs voor je keuze. 

Er zijn talloze redenen te bedenken waarom mensen te veel en te hard werken. Uiteindelijk is het slecht voor je gezondheid, je relaties, je stemming. 

De werkvoorraad en bijbehorende stress, zoals we dit in onze huidige prestatie en consumptie maatschappij hebben afgesproken, zal er altijd zijn. Totdat we andere waarden en normen stellen. Andere keuzes gaan maken. Gelukkig kun je zelf altijd keuzes maken.

De spijtoptanten beseften wat ze hadden gemist door vooral hun aandacht te hebben geschonken aan ‘met name het werk’. Niet dat er iets mis is met ‘ervoor gaan’, met passie je ding doen. Vraag jezelf regelmatig af, gaat het in een flow? Zorg ik goed voor mijzelf? Kan het ook anders? Oftewel luister ik naar mijn lichaam en hart ipv alleen naar mijn hoofd. Laat ik iets liggen, wat ook belangrijk is?

Vroeger

Ik bladerde door het fotoalbum. Zover weg en toch heel dichtbij, omdat tijd zo relatief is. 

Nog steeds ben ik blij dat ik in de periode toen de kinderen kwamen, besloot om een langere tijd parttime te gaan werken, om zoveel mogelijk bij mijn jongens te mogen zijn.

Met een glimlach denk ik terug aan de wandelingen met de oudste in de kinderwagen, om hem te helpen bij het heerlijk wegdommelen op het ritme van deze vijftiger jaren vintage ‘Mercedes’ kinderwagen in de frisse buitenlucht. De fietstochtjes met de driewieler, meegenomen kopje koffie bij de zandbank, met beide jongens op de fiets voor een klein flierefuiterig tochtje op een voor mij speciale doodnormale maandagmiddag. Of later tijdens de eerste lagere school jaren, dagelijks om 1500 uur op het schoolplein om ze op te vangen. Halen en brengen bij vriendjes of gewoon een beetje rondhangen. Dank ook aan mijn selectief geheugen, die de herinnering vooral zonnig laat zijn.

‘Alarmschijf’

Ik las in de krant het bericht van de vakbondsman. Hij zou net afzwaaien. Ik stelde mij het volgende voor; veel en hard gewerkt, stress, focus, overwinning en verlies, volharding, late uren met een snelle hap, borrel en sigaret. Gegroefd gelaat, lange jaren, maanden, weken, dagen hard gezwoegd om het pensioen voor zijn achterban goed te regelen. Hoe wrang dat hij op zijn 67e plotseling zelf overleed. 

Omdat waarden (dat wat je heel belangrijk vindt en je naar wil leven) ook onderhevig zijn aan de fases van je leven, was daar opeens als een ‘top veertig alarmschijf’ vanuit het niets de waarde RUST in mijn top vijf met een harde dreun neergekomen en eiste haar plek ergens tussen de winnaars op.

Daar stond ze en vroeg met neonletters om aandacht. Ik sloot mijn ogen voor het felle licht en werd meegenomen naar het nog onaangeraakte veld van de vele eventuele mogelijkheden op het kruispunt van vandaag. 

Luistertip: Friday, JJ Cale https://www.youtube.com/watch?v=Tdzlop4p0vc