Een reeks geïnspireerd door het boek ‘top five regrets of the dying’ van Bronnie Ware

3. I wish I’d had the courage to express my feelings.

Vorige week besprak ik de spijt van stervenden over verwaarlozing van waardevolle contacten. Dit keer gaat het over het (niet) uiten van je ware gevoelens en de spijt hierover bij het terugkijken naar je eigen leven. Gelijk dacht ik hierbij aan de verschillen en overeenkomsten van emoties en gevoelens. Aan de positieve en de meer belemmerende kanten. ‘Gevoelens zijn geëvalueerde emoties’, dacht ik en besloot dat ik hiermee wel de kern te pakken had. 

Persoonlijke groei

‘Welke spijt zou ik hebben’, overdacht ik en dacht in eerste instantie juist aan die keren dat ik mij ‘had laten gaan’, oftewel aan het ongenuanceerde uiten van mijn emoties of liever frustraties aan de hand van ‘ego trickers’ waar niemand echt wat aan heeft. Ook wel een ‘peuter bewustzijn’ genoemd, waarin de korte termijn behoeften nog mega groot zijn. Waarschijnlijk zijn er maar weinig mensen die daar echt helemaal  los van kunnen komen. Enkele ‘verlichte’ personen daargelaten, al zijn er (nog) niet veel van. ‘Welkom in de wereld van persoonlijke groei’, zei ooit coach Bouke de Boer tegen mij en hij voegde eraan toe dat het leven er misschien niet perse leuker, maar wel eerlijker van werd.

Doet het er werkelijk toe

De vraag tijdens een amygdala aanval (vechten, vluchten, bevriezen) van geraakt, gefrustreerd of andere onderdompelingen in het soms te diepe moeras van emotionaliteit zou het volgende kunnen zijn: ‘Is dit echt heel belangrijk voor mij’? De realisatie dat jij altijd een mega onderdeel bent van datgene wat buiten je gebeurd, is ook zeer helpend. Durf je in de spiegel te kijken?

Uitspreken van je ware gevoelens

De andere kant van spijtigheden gaat over het niet hebben uitgesproken van ware (mooie) gevoelens voor de ander.

Ondanks dat mijn ouders emotionele mensen waren, werd er in mijn herinnering thuis niet of nauwelijks over gevoelens gesproken. Als student besloot ik het roer om te gooien en sprak tijdens mijn bezoekjes aan mijn moeder (mijn vader was helaas al overleden) soms uit dat ik van haar hield. Meestal was dit bij het afscheidsritueel, waarbij ik tijdens de hug met zoen het spannende ‘ik hou van je’ uitsprak. Ook al voelde het eerst een beetje ongemakkelijk, toch voelde het ook fantastisch, want hiermee ontstond een prachtige wisselwerking. ‘Ach kind, ik hou ook heel veel van jou en jullie allemaal’, zei ze met  hoorbare en zichtbare ontroering.

Ik vertelde dit afgelopen weekend tijdens het gezellig samenzijn met vrienden. Zij had nl ook net haar ouders via de telefoon de ‘ ik hou van jullie’ boodschap gegeven. ‘Het raakt je’, constateerde de vriendin. 

‘Laten we de wereld overspoelen met liefde’, zei ik. Te beginnen met het uitspreken van waardering en liefde voor jezelf en vervolgens de ander. Het mag veel en veel meer, het mag makkelijk en gewoon worden om uit te spreken. ‘ Soldiers of love’, dacht ik en zocht het nummer op.

Luistertip; Bhaj man meer, krishan, Niriman Kaurhttps://www.youtube.com/watch?v=5HhR6T6iAmE

Leestip: https://boukedeboer.nl