Ik ben in het bezit van twee mobiele telefoons. Eentje voor mijn werk en de andere voor privé gebruik. Dit werkt heel prettig voor mij, het helpt bij mijn balans van inspanning en ontspanning, werk en vrije tijd.
De tijd dat het ‘druk hebben’ bewondering kreeg ligt gelukkig steeds meer achter ons. We bewegen ons meer richting verhoging van het ‘sneuheidsgehalte’, als iemand ‘drukdrukdruk’ roept.

Ook al word je bij sommige werkgevers nog geacht om ‘er te volledig voor te gaan’, zonder aandacht voor je eigen balans, er is een hoopvolle paradigmashift gaande. Het besef ontstaat steeds meer dat een ontspannen, uitgeruste, energieke medewerker veel meer betekenis kan toevoegen aan zichzelf en het bedrijf. Een gezond leefstijl beleid en aanbod wordt door werkgevers steeds meer omarmd, ook vanuit het idee van duurzame inzetbaarheid, plezier en zingeving.

Balans

De wereld ontwikkelt zich vele malen sneller, dan dat de mens evolueert. Onze hersenen zijn simpelweg nog niet ingesteld op de oneindige hoeveelheid informatie (prikkels) die we dagelijks aangeboden krijgen. We kunnen het niet allemaal verwerken en bijhouden. Hiermee worden we sowieso gedwongen om keuzes te maken. Doen we dat niet, dan ontstaat er kortsluiting met kans om via allerlei stressoren chronische klachten te ontwikkelen met kans op uitval voor langere tijd op verschillende levensdomeinen.

Ik dacht aan de kracht van taal en herhaling om de boodschap mee te helpen over te brengen. Om bewustwording te creëren tav de mate van je eigen stress, ontspanning en effectieve spanning. Om bewuste keuzes te kunnen maken.

Afgelopen week kwam de volgende quote weer eens aan mij voorbij,  ‘als je nee zegt tegen een ander, zeg je ja tegen jezelf’. Een mooie herkadering en bewustzijnscheck’, dacht ik en trok het hiermee nog meer richting gezond en assertief zelfvertrouwen.
Ik heb altijd een simpel voorbeeld van ‘haast’ ten koste van mijzelf onthouden; als jonge hulpverlener zei ik bijna tegen alles ‘ja’, met als gevolg dat mijn caseload mbt aantal cliënten bijna alleen bestond uit mensen met ingewikkelde problematiek. Daarbij kwam dat de meesten ook nog eens niet op hulpverleners stonden te wachten. We noemden dit ‘bemoeizorg’ door de uitdaging van contact maken wel aan te gaan. Uiteindelijk lukte dit bijna altijd, iedereen wil namelijk gehoord en gezien worden. Mijn les was dat het soms tijd nodig had, het hoeft niet snel.

Metaforen
Soms werken beelden en geluiden duizend maal sterker; ik rende de  wenteltrap op richting mijn werkkamer, dossier onder de arm. Het geluid echode in de holle ruimte via mijn stampende voeten op de ijzeren traptreden.
Plotseling bleef ik staan, alsof ik van buitenaf daartoe opdracht kreeg. Het was stil. Er was niemand, alleen ik, de trap en het dossier. ‘Waarom loop ik eigenlijk zo gehaast ‘, kwam naar boven. Dit inzicht moment en beeld zal ik altijd bij mij blijven houden, als ik weer eens richting valkuil struikel.
Ook taal kan heel krachtig zijn; ‘ Vandaag geen activiteiten meer’, geeft mijn iPhone aan. Ik denk uiteraard dan juist wel aan activiteiten, echter deze heeft voor mij een positieve connotatie. En toch geeft het rust, dankjewel. Ik hoef even niets meer en mag wel.

Luistertip:, Barry WhiteRelaxtothemaxtps://www.youtube.com/watch?v=KvehFU_YlzE
Overdenkingen: kun je de verantwoordelijkheid bij de ander laten wat van die ander is?
Kun je verantwoordelijkheid voor jezelf dragen, ipv alleen voor de ander?