Het is middag; de beloofde hoeveelheid sneeuw blijft bij ons in het Noorden nog wat achter. Wel klopt de voorspelling van ijzige weersomstandigheden. Bij mijn vertrouwde wandelrondje rond het dorp, beuk ik de eerste helft van de route mij een weg door de snerpende kou inclusief tegenwind. In dit vaag witte wonderwinter landschap voel ik mijn gezicht prikken. Mijn handen diep weggestopt in de modieuze te kleine rechthoekige jaszakken (waar liggen mijn handschoenen?) Waarschijnlijk is mijn neus ondertussen door de kou nogal rood geworden. De pijn is ok. Want ik wil heel graag iets anders voelen, alles beter dan dit knagend etterende ongenoegen.

‘Shit, vergeten ‘het ommetje van Scherder’ aan te zetten’, denk ik geïrriteerd en voel een sterke neiging tot deleten van de tot beweging stimulerende ommetjes app met aardige bemoedigende puntentelling om hoger op de bewegingsranglijst te komen. Ik besluit dat ik het wel zonder kan, omdat ik toch al van ommetjes maken hou.
Stemming onder nul

Mijn stemming is gelijk met het weer tot ver onder nul gedaald.
Bijna val ik weer volledig in de valkuil om niet te voelen, om te verdringen, om alles buiten mijzelf te leggen. Ik had net het artikel over de Russische indoctrinatie van de oppositie  gelezen. Aleksey Navalny opgepakt en afgevoerd en duizenden vreedzaam demonstrerende burgers met knuppels en stroomstoten en ander heftig bruut geweld uit elkaar gejaagd, of willekeurig opgepakt en meegenomen.
‘Een jonge studente wil haar telefoon niet afgeven, wordt vervolgens op de grond gesmeten, krijgt een zak over haar hoofd en hoort de aankondiging dat ze haar flink wat stroomstoten gaan geven’. Angst om te blijven demonstreren voor democratie neemt de overhand.
Voelen

‘Alle reden dus om heel erg boos te zijn’, vind ik en denk weer aan mijn boksbal die voor dit soort onmacht gelegenheden vaak door mij gebruikt werd. Bij de laatste verhuizing is deze ergens op zolder terechtgekomen en ik besluit om met de boksbal er weer een win-win situatie van te maken. Beweging en frustratietolerantie vermindering voor situaties waar ik geen directe invloed op kan uitoefenen.

Is de waarde ‘rechtvaardigheid’ zo belangrijk voor mij, dat ik door dit voorbeeld haast misselijk wordt van woede?
Ik neem even de tijd om stil te staan, door stil te zijn en voor mij uit te staren voorbij de horizon. Een paar keer diep in en uitademen en daar komt uit het verre verleden een door de tijd vervagend beeld op van een grote keukentafel in een net te kleine keuken. Het grote gezin zit te eten en een discussie met mijn vader wordt door hem abrupt afgekapt. Hij zet als het ware zijn gezag en ouderlijke macht in door mij de mond te snoeren, omdat ik kind ben en dus mijn grote mond moet houden. ‘Ik kan niet debatteren’, zegt hij nog ter afsluiting en dit galmt nog jaren bij mij door.
Ik glimlach bij de herinnering en zie nu met mildheid de onmacht van zowel mijn vader, alsook van mijn jongere tienjarige versie.
Het heeft in ieder geval juist opgeleverd dat ik het ‘debatteren’ mij behoorlijk eigen heb gemaakt.
‘Dankjewel voor het even terughalen van de herinnering’, zeg ik in gedachten tegen mijzelf. Blijkbaar moest ik er toch nog even bewust bij stilstaan om deze ogenschijnlijk kleine herinnering met grote impact te doorvoelen om  los te kunnen laten.

Strijder van het licht

Alleen, Ik ben nog steeds heel erg boos op wat er gebeurt in Rusland, wat Aleksey overkomt, wat deze jonge studente en zovele moedige andere demonstranten overkomt. Wel is het  nu ontdaan van de misselijkmakende pijn waar niemand wat aan heeft en waar ik alleen mijzelf mee in de weg zit.
‘Een eigen kruisiging heeft geen toegevoegde waarde’, besluit ik en er zijn andere, betere manieren om mijn stem te laten horen.
Ik bemerk dat mijn gevoel voor rechtvaardigheid nu alleen maar krachtiger word en zijn licht wil laten schijnen.
Ontdaan van mijn eigen verstrikkingen, ben ik steeds meer een strijder van en voor het licht.

Luistertip:Put your lights on, Santanahttps://www.youtube.com/watch?v=KCBS5EtszYI