In 2018 waren 70 miljoen mensen op de vlucht naar een betere toekomst. Op weg naar vrijheid, op weg naar geluk, op weg naar zingeving. Op weg naar eten en drinken, naar onderdak, naar connectie, naar liefde en rust. Om voluit te kunnen leven. De helft ervan waren kinderen.
Ik zag op een doordeweekse lockdown avond de film Adu. Via mijn afstandsbediening, liggend op mijn comfortabele bank, kwam onverwachts een afgrijselijke wereld mijn woonkamer binnen. Ook al was het een film, in de aftiteling kwamen de cijfers huiveringwekkend koel en ijzig langs.
Ik ga naar buiten en dit zou weer zo’n sigaret moment zijn geweest. ‘omdat afleiding even heel welkom is’, denk ik en ik laat het gevoel toch maar toe.

Je cirkel van invloed

Ondertussen is het er weer; het gevoel van machteloosheid, vermengt met vage schuldgevoelens en dankbaarheid, omdat ik het hier in het veilige Nederland zo goed heb.
Had ik niet net nog geklaagd over mijn beperkingen omdat ik ‘s avonds even de deur niet meer uit mag, geen meerdere vrienden thuis mag ontvangen ivm de tijdelijke lockdown maatregelen? En toch mag dat ook, want ik leef hier en voel wat het met mij en anderen doet.
‘S middags had ik tijdens een training nog gesproken over ‘je cirkel van invloed en betrokkenheid’ De strekking van deze metafoor is om vooral te gaan voor datgene waar je actie op kunt ondernemen en los te laten (geen energie instoppen) van datgene waar je weliswaar bij betrokken bent, echter geen invloed op kunt uitoefenen.
Alleen vond ik dat in deze context te makkelijk en dacht na over mijn leven, mijn rol, mijn acties en vooral mijn eigen bijdrage. ‘Bijdragen aan de bewustwording is wel het minste wat ik kan doen’, dacht ik en fantaseerde verder over de kracht van het blijven herhalen van deze boodschap.
Hier leven wij

Het is een prachtige nacht. Het donker creëert dit keer met behulp van de volle maan een rustgevende sfeer met mogelijkheid om vanuit een schaduwplek te schuilen, met een inkijkje richting de oneindigheid als je er voor open staat. Want je ziet alleen wat je wilt zien.
Ik tel de sterren en laat het weer los. Oneindige hoeveelheid. Het duizelt. Want de schatting is dat er meer sterren in het heelal zijn dan zandkorrels op aarde. ‘Loslaten’, denk ik en schud even met mijn hoofd om dit interne bevel kracht bij te zetten.
We leven allemaal onder dezelfde sterrenhemel, ademen dezelfde lucht. Willen allemaal gehoord en gezien worden. Dat laatste geeft helaas vaak ook door verwrongen interpretatie van ons ego meerdere problemen, waarvan het vluchtelingen debacle een heftig voorbeeld is. In een politiek correcte vertaling heet het ‘vluchtelingen vraagstuk’.
Wat kan ik doen? Want naast de politieke vluchtelingen, hongersnood vluchtelingen, oorlogsvluchtelingen en andere vluchtelingen komen binnen tientallen jaren er honderden miljoenen klimaatvluchtelingen bij, als we nu niet radicaal gaan veranderen.

‘In 2050 zijn 150 miljoen mensen op de vlucht naar een betere toekomst Op weg naar vrijheid, op weg naar geluk, op weg naar zingeving. Op weg naar eten en drinken, naar onderdak, naar connectie, naar liefde en rust. Om voluit te kunnen leven. De helft ervan zijn kinderen’.

Wij kunnen iets doen, Nu. De verontwaardiging en boosheid zullen machteloosheid wegduwen en de liefde zal aanzetten tot verdere actie.
Wat is jouw bijdrage?

Luistertip: killing in the name of, Rage against the machinehttps://www.youtube.com/watch?v=bWXazVhlyxQ