Afgelopen weekend leek het wel of iedereen vol verwachting was; de sneeuw zou het land bedekken. Het was zaterdag en na mijn yoga ochtendritueel, las ik de krant bij een kopje Italiaanse espresso en een gezond ontbijt.
Tot 1600 uur zou de wereld nog alledaags zijn, om vervolgens te transformeren naar een witte wereld. Het voelde vooraf al als een bevrijding, eindelijk een keer goed nieuws. De check op de buien (sneeuw) radar bevestigde met extra kleur, veelbelovend de onvermijdelijke komst van sneeuw.
Hoopvol en met een leuke spanning van wat zou gaan komen, begon ik al mijn buitenklussen af te stemmen op 1600 uur. Het gekloofde hout moest nog naar binnen, de aanmaakhoutjes werden buiten nog even op maat gemaakt en andere buitenklusjes, voordat de witte winter het zou gaan overnemen.
Een korte verandering weliswaar, echter wel even een prettige verandering van de huidige saaie, slome, indoor en outdoor verveling met online feestjes en andere ‘we houden de moed erin’ en ‘we doen het samen’ slogans. Die leuzen en liedjes zijn trouwens allang naar  een vergeten achtergrond vertrokken. Wat rest is de holle metalen echo van immense leegte, een druilerige lege straat, een leeg café, een zielloos centrum van verschraalde en verschrompelde gezelligheid.

Hoopvol

Ik keek hoopvol omhoog en zag de veelbelovende zware zwangere lucht langzaam dichterbij komen. De zachte witte deken zou de scherpte even gaan bedekken, de etterende wonden van polarisatie verzachten. Vooral zou het ongecompliceerde plezier weer gaan toenemen.
‘Ik zag kinderen op sleetjes, ouders die glimlachend meededen, warme chocolademelk in een thermoskan, sneeuwbal gevechten, de sneeuwpop, schaatsen uit het vet, de elfstedencommissie van oude mannen ontwaken uit hun lethargie. Ik zag ‘ ijspret’, samen buiten zijn, ik hoorde gelach en geween om dat wat zo lang was weggeweest.

Ik stond op, zwaaide uitbundig en hief mijn armen en handen ten hemel, dankte God, Jahweh, het universum voor het geschenk uit de hemel. Ootmoedig knielde ik en kuste zachtjes en respectvol de witte maagdelijke grond’.

Ik proestte, want ik had opeens stukjes vette klei in mijn bek. Het was 1800 uur en een miezerige hoeveelheid piepkleine sneeuwvlokjes begon op aarde neer te dalen. ‘Twee uur te laat komen en dan zo’n zuinige winterdouche’, mopperde ik.
‘Nu vooral positief blijven’ bedacht ik nog net op tijd, want ik wou met een positieve flow de witte deken mijn kant op masseren.
Langzaamaan werd die avond de wereld om ons heen wel omgetoverd, als was het een fris witgewassen laken en nam ons mee naar winterwonderland in onze eigen tuin.
En ik zag dat het goed was. In deze gedempte wereld waren zelfs de geluiden zachter.
Even waanden we ons in sprookjesland, waren we aan het buitenspelen. Konden we bewust vol overgave genieten van de kleine dingen van het leven.

The day after

Het was zondagmiddag, we lopen door de lege natte straten en het hoge gehalte aan sneeuw popachtige figuren herinneren aan de tijdelijk uitbundige sneeuwpret van gisteren. Een sneeuw pop houdt standvastig vol, totdat zij haar lot accepteert en ook de neus ter aarde stort, waarmee deze weer gewoon wortel wordt.
Maandag; blue monday en de aarde heeft alle sneeuw gezapig opgezogen. Bijna laat ik mij meenemen in minder prettige gedachtenstromen, als er een prachtige quote oplicht op het schermpje van mijn intern kompas:
‘Het gaat er niet om hoe ik mij voel, het gaat erom hoe goed ik voel’.
Ik geef mij dus eraan over;

‘Je was zo plotseling weg, zoals je er ook zomaar even uitbundig was. Een moment voelde ik jouw zachte frivole nabijheid en accepteer de leegte van dat wat nu is verdwenen. Vervagende voetstappen in het krimpende wit. Kom je gauw weer’?

Luistertip: Come healing, Leonard Cohen/ https://www.youtube.com/watch?v=MUB1O2cT2gM