Mijn IPhone geeft het volgende aan: ‘vandaag geen activiteiten meer’.

Het is december, het is zondag en mijn kerstreces is begonnen. Twee weken ultieme vrijheid liggen voor mij. Ik krijg weer het overweldigende gevoel van ‘alles is mogelijk’ en ‘wat zal ik allemaal eens gaan doen’, waardoor ik juist niet meer weet wat te doen.

Hier is dat voor mij bekende gevoel, balancerend tussen (niets) ‘moeten’ en ‘willen’. Teveel mogelijkheden, waardoor ik niet kan kiezen en zie ondertussen ‘on’- ontspannen de klok dwingend de ochtend alweer richting middag duwen. Ik neem mijn laatste ochtend kopje koffie en blader verveeld door de te dikke weekend Volkskrant. Het zijn bijna alleen maar artikelen over COVID-19 oorzaak en gevolgen. ‘Teveel en te vaak’, denk ik en leg de krant weg.

Je marche

Ik kijk uit het raam en door de intieme glinstering van het zonlicht via het zeshoekige raam komen nog enkele flarden van mijn droom naar boven. Iets over school en het leren van Franse woordjes, herinner ik mij en moet glimlachen om een vervoeging die ik in mijn droom bedacht, ‘Je marche’. ‘Natuurlijk’, dit is een prachtig idee,’ bedenk ik opgetogen. Het mag zo zijn als ingefluisterd voor het ontwaken. Even later stap ik bij het pittoreske dorpje Sauwerd uit de boemelende trein voor een lange zondag wandeling door het vriendelijke Reitdiepdal met als uiteindelijke bestemming mijn schoonmoeder in Groningen Zuid.

‘Lopen is zo heerlijk, het is balanceren tussen doen en niets doen’, dialogiseer ik onderweg met mijzelf. Het wandelen zorgt voor het terugdringen van mijn 24/7 oneindige gedachtenstroom. De natuur, buitenlucht ,stilte in combinatie met de power van het bewegen hebben een positieve invloed. Ik voel mij ontspannen. ‘Wandelen is actie en tegelijk even nietsdoen’, bedenk ik mij en ik geniet van het alleen zijn, van het moment. Het is bekend terrein en voelt alsof ik over mijn eigen tijdlijn in tegenovergestelde richting loop. Ik loop langs wandel herinneringen uit mijn lange stadsleven periode en sta even stil bij het wel heel erg alleenstaande huis aan een kruising aan het einde van het smalle weggetje, waarvandaan alleen nog een fietspad zijn weg vervolgd. ‘Ooit bijna gekocht’ en ik zwaai even naar de bewoners. Gestapeld met ontspannen herinneringen aan wandel en fiets momenten, kom ik steeds dichter bij het stadsgebeuren, waarbij de zondagse recreanten de rust en stilte moeten delen op het smalle fietspad van de dijk.

Ontmoeting

Langs het water door de stad loop ik een tijdje op met vrienden. Onze wegen kruisten net op dat ene moment, waardoor een ontmoeting ontstond. Ik denk aan mijn droom van vannacht, waarin zij even met mij meefietsten. ‘Ik vraag mijzelf af wat de betekenis van dit ogenschijnlijk kleine teken zou zijn’. Verderop, weer in de stilte van het alleen wandelen, daalt het besef dat het blijkbaar hoog tijd was voor deze ontmoeting.

Schoonmoeder

In de schemering van de namiddag begin ik een lichte stramheid te voelen. ‘Een lekker bakkie koffie op de bank met mijn voeten omhoog’. De gedachtenkracht hieraan zorgt ervoor dat mijn zintuigen het bijna reëel maken. Met een enkele links – rechts beweging op mijn Noord – Zuid wandeltocht bel ik uiteindelijk bij mijn schoonmoeder aan. Ik glimlach, want de koffie staat hier (bijna) altijd klaar.

‘Alleen zijn krijgt alleen betekenis via contact met de ander’, komt nog even langs mijn interne creator. De deur zwaait open en ik zeg ‘Hallo Agaath, koffie!’

Luistertip: Feelin Good, Faithlesshttps://www.youtube.com/watch?v=ybXymsfIOLUn

Quote van die dag; Geluk is een reis, niet een bestemming.