‘Blijf zoveel mogelijk thuis’, zie ik in een ‘100 km flits’ levensgroot op het digitale billboard staan.

We draaien de ringweg van Amsterdam op. Het is zaterdagochtend en inderdaad is het rustiger op de vijfbaansweg dan ik hier gewend ben. Ik schuif het gevoel van ‘minder welkom’ met redelijk gemak terzijde, want wij hebben vandaag een missie. Onze Amsterdamse vrienden bezoeken, die we dit jaar nog niet live hebben ontmoet. In een tegemoetkoming aan de ‘verstandigheid’, besloten we het logeren te skippen, omdat bij een logeerpartij in de kleine en knusse bovenwoning de intimiteit een aanzienlijk hoger level bereikt en de 1,5 meetlat significant verwaarloosd zou gaan worden met kans op losbandigheid van de aerosolen. ‘Een jaar geleden zou ik deze uitleg nog in de hoek van de waanideeën hebben ondergebracht’, overdacht ik en nam op de A10 de afslag Schellingwoude richting Parkeerplaats. ‘Ik wil heel graag het onderwerp vooral laten rusten’, besluit ik ietwat vermoeid en tegen beter weten in. Ik neem mij voor om mijn aandacht vooral te richten op mogelijkheden ipv beperkingen. Ondertussen krijgt de auto een tijdelijk plekje op het driekwart verlaten grote buiten Parkeerterrein.

Herinneringen

Even later fietsen we vanaf het Zeeburgereiland richting centrum. Met een heerlijk vrij gevoel, mede dankzij de frisse verkwikkende buitenlucht en eigen beweging, laten we het stramme gevoel in de spieren van enkele uren autorijden achter ons. Mijn vriendin gaat ruimschoots aan kop, zij rijdt in een hogere versnelling, fungeert steeds bij kruisingen als wegwijzer en trapt door haar eigen film van herinneringen en weemoed van wat ooit was geweest, hier in haar Amsterdam uit vervlogen tijden. Ik fiets en volg, ondertussen probeer ik ook de omgeving in mij op te nemen. Deze acties tegelijkertijd doen gaat mij niet gemakkelijk af en ik zie mijn vriendin als gevolg van mijn visuele worsteling steeds op ‘nog net gezichtsafstand’ verre bochten inzwieren en zwaaien. Op sommige plekken ontmoet ik flarden van herkenning. Ondanks de relatief weinige bewegingen, proberen vooral personen op scooters zich al toeterend een weg te banen door het uitgedunde lome verkeer. Ongeduld en stress lijken hier nog steeds de boventoon te spelen.

Omgekeerd

Het is net alsof alle cafés en eettentjes zich binnenstebuiten hebben gekeerd, hun waren buiten uitgestald. Van het gesloten restaurant waar ik eerder gegeten had, neem ik een foto en vraag mijzelf gelijktijdig af wat de reden van deze ‘bezienswaardigheid manoeuvre’ van mij is. Het is een stilstaand beeld van wat even niet kan. Ik neem een foto van het Rijksmuseum. Levensgroot wordt via het billboard om online aanmelding voor de tentoonstelling gevraagd. ‘Crazy World’, van Ed van der Elsken. Ik glimlach om de titel, ‘hoe waar’, denk ik en geniet van het najaarszonnetje die ons verwarmt en meeneemt in een gevoel van najaarslichtheid.

Thuis

Ik was benieuwd naar Amsterdam in het Nu. De stad is in – en met zijn grootsheid, inclusief hoog gehalte qua toeristen attractie, even verschoven naar de gemoedelijkheid van een Provincie stad. ‘Mijn Amsterdam’, probeer ik, alleen voelt dat niet zo, oftewel het resoneert niet. ‘Misschien meer als ik vanuit het buitenland Amsterdam airport binnenkom en ik mij meer met ‘thuis’ verbonden zou voelen. ‘Het is wel onze hoofdstad’, legt mijn innerlijke stem belerend uit. ‘Mijn Amsterdam’, besluit ik vervolgens en leg ik mijn stem een klein beetje verdedigend uit, dat thuis vooral daar is waar ik mij goed voel. We koersen de namiddag in richting onze vrienden.

Luistertip: https://www.youtube.com/watch?v=OAMq8ur-DK0 Een manier om thuis te komen, Blof