Het is half één als we halverwege de eerste trap in het nieuwe huis zijn. We willen middels een mini pauze even op adem komen, ergens in het midden voor de irritant krappe bocht met het witte gevaarte tussen ons ingeklemd. We hadden de wasmachine voor het laatst bewaard, omdat we wisten dat het een klus, een uitdaging en een uitputtingsslag zou worden. De laatste draai naar de eerste verdieping halen we met doorzettingsvermogen, beleid en laatste krachten. Nog één trap te gaan. We besluiten ter plekke, dat dit apparaat, mede opgebouwd uit vele kilo’s beton nooit meer versleept zal worden, als het eenmaal op zijn plek staat. In gedachten ga ik terug naar mijn eigen laatste verhuizing, ondertussen alweer zes jaar geleden. Het was een prachtige zomerse dag in juli.. Na 55 jaar verliet ik uiteindelijk de stad om te transformeren van stadjer tot Hogelander. Alles was die dag in de ‘overdrive’; extreem schitterend weer en de natuur uitgebarsten in voluptueuze weelderigheid. In gezelschap van goede vrienden, inclusief daaraan gekoppelde handige taakverdelingen. Aan het eind van de middag ontstonden er ‘Italiaanse toestanden’ in onze XL tuin aan lange witgedekte tafels met verschillende pasta’s, heerlijke wijnen en zomerse lichtheid. De avond liet heel toegeeflijkheid het licht nog wat langer aan. Bij de vuurrode ondergaande zon is de pijn van het gesleep van piano, wasmachine en andere attributen allang vergeten.

Verhuizen

Door de verhuizing van het afgelopen weekend werd ik mij opnieuw weer even bewust van alle verschillende verhuisperiodes in mijn leven. Verhuizen is leuk, spannend, avontuurlijk en gelijktijdig ook stress en weemoed. ‘Ik deed de deur weer dicht en wist dat ik hiermee een periode definitief had afgesloten. Ik kijk nog een keer achterom en bedank het verleden, bedank het huis dat mij heeft ontvangen, opgevangen en heeft gedragen, een veilige plek aanbood en mijzelf liet zijn binnen de muren van mijn eigen bestaan’. Ik moest denken aan de dozen vol verleden die ondertussen al meerdere verhuizingen waren meegegaan en nooit uitgepakt. Even kwam het ‘grof vuil’ gevoel heel sterk naar boven om de dozen met inhoud naar de stort te brengen en onuitgepakt in de diepe vergetelheid van de containers te gooien. Toch besloot ik om de adviezen van opruim goeroe Marie Kondo op te volgen. ‘Je ruimt Immers niet alleen je huis op, maar ook je innerlijk zelf’.

Langs het verleden

Daarom zat ik op zondagmiddag op mijn knieën bij een knappend haardvuur mijn verleden naar boven te halen en te sorteren op wat weg moest en mocht blijven. Opeens zag ik het ‘rode boekje’ uit mijn verleden, pakte het op en werd daarmee meegenomen naar mijn verleden.

Eerste dag Klas 1 van de lagere school en we werden streng toegesproken door de juf. Ik kan mij nog goed herinneren dat ik met een mengeling van angst en ontsteltenis luisterde. Het voelde alsof de lichtheid van mijn leven definitief voorbij was. De juf zorgde in één klap voor het failliet van mijn kinderlijke enthousiasme en ontwapenende houding. Waarschijnlijk daarom stootte ik daarom per ongeluk het inktpotje om. De inkt verspreidde zich razendsnel en nam voor een deel bezit van het fonkelnieuwe rode rapportboekje. Ik kreeg geen nieuw boekje en dit ‘schandvlek rapportboekje’ heb ik de gehele lagere schoolperiode letterlijk en figuurlijk mee moeten dragen. Daarna was het in deze doos meegereisd in mijn leven, in de ‘donkere nacht’ van de nooit meer uitgepakte doos.

Zuiveren

Het was hoog tijd om definitief afscheid te nemen. Met een gepreveld ‘dank je wel‘ zag ik het boekje van schaamte langzaam in vlammen opgaan. Daarna volgden brieven uit het verleden, die met hun boodschap bij het verleden hoorden.

Het werd lichter in mijn hoofd, we hadden de tweede trap gehaald en schoven de wasmachine naar zijn plek. ‘Welkom thuis in je nieuwe huis zoon’, zei ik en we namen we welverdiende pauze.

https://www.youtube.com/watch?v=r9qc-fvA_Vc My house, lou Reed.