Weekendje onthaasten

Verveling. Ik probeerde de momenten dat ik mij verveelde terug te halen. Dat was volgens mij bijna een leven lang terug. Ik herinnerde mij dat ik als kind op een zondagmiddag met mijn ouders op bezoek ging bij ‘de twee vrijgezelle tantes’. (zo werden consequent genoemd). Het was met stip de meest saaie middag ooit in mijn nog jonge leven. Op de tweede plaats stond de verplichte kerkbezoeken vroeger, waarbij de preek altijd zo oneindig lang leek. Ik had alle plafondlampen, tegels en andere attributen van het gebouw al lang geteld en nog steeds was daar nog niet het verlossende ‘amen’. Op de derde plaats stond wandelen met mijn ouders. Misschien is dat van alle tijden, dat wandelen als kind met je ouders per definitie saai is. Ik ben zelf erg veel van wandelen gaan houden. ‘Ik zal mijn kinderen eens vragen, hoe zij de wandelingen met ons vroeger hebben ervaren’, dacht ik en besloot deze vraag te onthouden. Ik was nu niet perse op zoek naar verveling, wel naar het tijdsaspect wat daarmee altijd gepaard ging, nl het gevoel van de zeeën van tijd die een oneindigheid leken te duren, waar ik met lichte weemoed naar terug verlangde.

Ameland

Ik had voor ons weekendje Ameland op het laatst een tijdschrift in mijn weekendtas gestopt en las op de boot ‘tips om je hersenen eens op een andere manier te prikkelen’. 24 beloofde bemoedigende, helpende tips op een rij om ons ook door deze ‘onvanzelfsprekende’ en lastige tijd te loodsen. Tip nr 3 om eens geblinddoekt te gaan eten sprak mij niet echt aan, ook omdat ik graag in verbinding met mijn partner wilde blijven. ‘Doe iets wat je eng vind’, had ik even helemaal geen behoefte aan. Het viel mij op dat alle tips nogal actiegericht waren en ik begon het een beetje vermoeiend te vinden. Tip nr 24 kwam nog het dichtste bij mijn wens om eens volledig te onthaasten, namelijk om een beetje rond te lopen, zonder doel en jezelf te laten verrassen tot dat wat er zou kunnen gebeuren, op mijn pad zou komen.

Onthaasten

Op de boot begon het ultieme onthaasten, want er is bij mij toch altijd een bepaalde druk om juist die ene boot te halen, ook al gaat deze elk uur en ook wil ik mij niet haasten. Ik besefte wederom deze nutteloze ‘haast’ programmering. Want wat boeit het eigenlijk om een uur te wachten? Waarschijnlijk zou juist daarmee het onthaasten al beginnen. Starend over de zee bij het kopje automatenkoffie in de hal bij de afvaart en ondertussen een beetje bladeren in het meegenomen tijdschrift terwijl we wachten op de volgende boot.

Tijd

‘Enfin, de tijd kon een weekend lang op de reservebank plaatsnemen. Alleen de winkel- en afhaaltijden van de horeca moesten globaal in de gaten gehouden worden’, bedacht ik en liet mij even meevoeren door het zachte deinen van de boot en het brommerige gebonk van de motoren.

Deze boot was momenteel zelf een metafoor voor leegte geworden. Hier zijn geen afleidingen, omdat de horeca gesloten is en de enkele medepassagiers verscholen zitten achter hun eigen afgebakende plekje met hangend stevig plastic tussen de zitplaatsen. Samen met het verplichte mondkapjes beleid word ik hiermee nog meer richting introspectie geleid.

Het strand en de zee

Even later loop ik over het brede strand langs de lege eindeloze tijdloze zee. ‘Even weg uit Nederland naar Ameland’, zoals mijn jongste zoon ooit zei. Het geluid van de golven spoelen mijn gedachten en spatten vervolgens gedragen door de wind uiteen in het goudgele strand met zijn oneindige aantallen zandkorrels. De gemiddeld dagelijkse 60000 gedachten worden door deze ritmische dans van komen en gaan teruggebracht tot een enkele overzichtelijke gedachte. Het weldadige voelen overheerst. Hier heerst de leegte, hier heerst rust, hier komen denken en voelen weer in balans. Even later zit ik in het knusse huisje in de duinen en blader verder in het tijdschrift. ‘Even gedachteloos zijn’ lees ik en ik verlang alweer naar het strand.

Luistertip: Nothing’s happening by the sea, Chris Reahttps://www.youtube.com/watch?v=M2nWTrjfZ3o