In 2015 kwam ‘In Utero’ uit. Deze genomineerde documentaire, neemt ons mee via intieme beelden naar het ongeboren menselijk leven. Het gaat over negen maanden in de baarmoeder en de enorme impact daarvan op ons verdere leven.

Er volgen meerdere gesprekken met deskundigen over het leven van de foetus in de baarmoeder. We wisten uiteraard allang dat het welzijn van de moeder ook van invloed is op de gezondheid van het mensje dat geboren gaat worden. Wat we nu ook wetenschappelijk bewezen weten, is dat de omstandigheden van de foetus een blueprint is voor de rest van z’n leven. De ongeborene krijgt namelijk ook alle gevoelens uit genoemde periode van de moeder mee.

Indrukwekkend vond ik het verhaal van een moeder die in lichte paniek de dokter belde, omdat haar baby’tje zoveel huilde. De dokter antwoordde dat hij weliswaar zou komen, echter benoemde hij haar ook dat momenteel alle Joodse baby’s huilden. Het speelde zich af tijdens de tweede Wereldoorlog ten tijde van de joden vervolging. ..

Ik staarde naar de aftiteling en vroeg mij even af, wat ik van de documentaire vond. Er was voor mij niets nieuws, echter voelde ik het des te meer. Het kwam zogezegd ‘binnen’.

Conditionering

Ik dacht aan mijn eigen opvoeding en conditionering, hoe ik als kind gedrag, reacties overtuigingen en gewoontes had overgenomen van mijn ouders. Hoe ik gaandeweg mij daarvan bewust was geworden en keuzes had gemaakt ten aanzien van wat helpend en niet helpend was voor mijn eigen leven en het had teruggegeven daar waar het hoorde. Ik besefte nu nog dieper dat je vrij maken van wat niet bij je hoort, teruggaat tot voor de geboorte. ‘Is die blueprint’ beïnvloedbaar’, vroeg ik mijzelf retorisch. Wie ben ik zonder de sterke beïnvloeding van niet helpende emoties en gevoelens van mijn moeder ten tijde van de zwangerschap, zonder de familie overtuigingen, waarden en normen? Ik begon steeds meer te begrijpen wat bedoelt werd met het ‘afpellen van lagen om bij je werkelijke kern te komen’ ‘Een mooie missie’, dacht ik om te ontdekken wie je uiteindelijk bent. Want we zijn nl ook nog eens niet onze gedachten. Wat blijft erover?

Dialogiseren

De Amerikaanse schrijfster en regisseur Katheen Man Gyllenhaal, adviseerde om deze documentaire vooral met elkaar te gaan zien, om het gesprek op gang te brengen over hoe we gevormd worden, wie we zijn en waarom we zijn wie we zijn. Opeens dacht ik even aan mijn buurman, die voor mij een toetssteen is met betrekking tot ‘moeilijk doen’ en leesbaarheid van mijn columns voor de nuchtere medemens en kwam hiermee op onderstaande aanvulling;

Leeswijzer: Ga deze documentaire zien als je in de stemming bent om te filosoferen, als je wilt vertragen, als je wilt reflecteren en met elkaar wil dialogiseren over het mysterie van het leven en lees deze column nogmaals voor een diepere impact.

Luistertip: to Zion, Lauryn Hillhttps://m.youtube.com/watch?v=1sQjh261rU8&list=RD1sQjh261rU8&start_radio=1