Op de dag dat er dramatisch slecht weer werd voorspeld, (weeronline gaf het cijfer 3) zaten wij ontspannen op een Amelander strandpaviljoen terras intens te genieten van de vriendelijke nazomerzon. We hadden onze wadloop overtocht en strandwandeling achter de rug en genoten intens van de koffie, cheececake en het relax moment met elkaar. Ook konden onze spiergroepen even achteroverleunen en de inspanning een moment loslaten richting ontspanning.

Met spijt constateerde ik dat ik de dag ervoor mijn ‘mooi weer garantie’ voor onze jaarlijkse wadlooptocht had ingetrokken. Deze jolige monomane garantie geef ik jarenlang achtereenvolgend en komt altijd uit. Al bleek het magische afdwing ritueel dit keer niet nodig te zijn geweest.In de nog prille ochtend rijden we, gehuld in wadlooptenue, door de noordelijke lege vergezichten richting onze start vlakbij de veerboot te Holwerd. De passerende dorpen zijn nog in een diepe rust en stilte gedompeld.

In de te donkergrijze dreigende lucht, met uiteindelijke toegift heftige stortregens wordt mijn hoop op een vrolijke overtocht al enigszins aan het wankelen gebracht. ‘De moeder van alle donderslagen’ inclusief indrukwekkende blikseminslag, slaat vlakbij onze, in colonne rijdende auto’s in. Mijn vriendin belt direct vanuit de andere auto, deze blijkt te zijn geraakt. Ze voelde een intense trilling in haar voeten. ‘moest je nu wel of niet ergens tegenaan rijden om de auto te ontladen’, vraag ik mij af en concentreer mij op het beperkte zicht om de hardwerkende ruitenwissers heen. Ik ben op dat moment overtuigd dat deze tocht niet door kan gaan. Onweer en lopen over het wad is namelijk een suïcidale actie. Een telefonische hotline naar onze gids Luppo geeft opluchting en hernieuwd vertrouwen. Zijn analyse dat het binnen een half uur droog is en blijft tot aan het einde van de dag, komt uit. Met een aureool van een hogedrukgebied om ons heen stappen we het wad op. De zon is en blijft bij ons. ’Niet op gerekend, maakt je vooral extra blij’, mijmer ik en zak tot bijna kniehoogte weg in de bodem. De tocht is schitterend en dit keer ook zwaarder vanwege de grotere hoeveelheden slib. We schuifelen, glibberen, trekken, zoeken steun bij de rijshouten dammen, bij elkaar en trekken met ons kleine groepje dieper het wad in. Achter ons doemt een andere (grotere) groep op. De afstand is zonder oriëntatiepunten niet makkelijk in te schatten. Volgens de gids ver genoeg weg om ons het gevoel van ‘we zijn hier alleen’ te laten behouden.

Vroeger

Opeens komt een angstaanjagende herinnering weer terug aan het moment dat ik als jongetje van vijf jaar buiten in de december vrieskou in onze straat stond. Het was kerstvakantie en de rivaliserende buurtgroepen maakten jacht op achtergelaten kerstbomen en ander bruikbaar materiaal voor het jaarlijkse oud en nieuw vuur. Ik zie een grote groep, bewapend met stokken en kettingen onze straat inkomen. Gegrepen door angst ren ik zo snel als ik nog kan naar de portiekdeur op weg naar de veiligheid van ons huis op de derde verdieping.

Toerist

We halen een andere wadloopgroep in. Even heb ik last van het ‘toeristensyndroom, zoals de schrijver Ilja Pfeijffer zo treffend had verwoord. We zoeken namelijk allemaal die exclusieve beleving en bij een teveel aan toeristen verdwijnt dat gevoel. Daarnaast is het gevaar van beschadiging / verstoring van het natuurlijk evenwicht bij een teveel aan toeristen. Echter het wad kan het hebben, omarmd de groep geruststellend en neemt ons welwillend op in het gevoel van oneindigheid. Deze dag krijgt een 10.

Leestip: Hotel Europa, Ilja pfeijffer.