Een goede vriend van mij passeerde afgelopen week de zestig jaar grens. Ondanks het inluiden van deze ‘herfst’, is er veel om dankbaar voor te zijn en met een gezonde leefstijl heb je met een beetje geluk toch nog een leven voor je.

Zijn plannen voor een groot swingfeest waren bij nader inzien ingeruild voor een rustig en sfeervol samenzijn in michelin restaurant Wollerich. Met zijn partner, gezin, ‘dichtbij familie’ en enkele vrienden was het maximum van dertig gasten snel bereikt. Het moest allemaal C proof zijn. Vijf statige tafels waren stijlvol gedekt en stonden ruimtelijk opgesteld in de strak ingerichte licht klassieke zaal grenzend aan het tuinterras.

Mijn partner en ik zaten aan een met strak wit linnen gedekte tafel voor zes personen. Tussen het glimmend gewreven zilveren bestek en de kristallen wijnglazen, stonden de naambordjes die ieder zijn plaats voor het zeven gangen menu dicteerde. De lucht werd gezuiverd door een I-Air Vario-Flow ruimteluchtreiniger. Exact zoals op de website aangekondigd. ‘Erg handig in de strijd tegen eventuele foute in de lucht zwevende virussen’, dacht ik met een grijns en nam een slok van de bij binnenkomst door de sommelier overhandigde Moet & Chandon Grand Vintage Brut champagne 1989 .

Ik constateerde dat er over de tafelschikking was nagedacht. De jonge, gezonde, in de kracht van hun leven staande jongeren aan een lange tafel, waarbij de afstand nabijheid niet zo heel nauw genomen werd. Verderop een tafel met broers en zussen, achterin ‘de tafel van de kwetsbaren’, de oude ouders zaten op veilige afstand van alle andere bewegingen in deze ruimte.

De afstand werd gerespecteerd en toch niet volgehouden. De sfeer was gemoedelijk en prettig. Buurtafels werden bezocht en bij gelegenheid werd er een hartelijke knuffel uitgedeeld.

De gerechten waren kleurrijk,tongstrelend en met soms onnavolgbare chirurgische precisie opgebouwd. Zelf deed ik vanwege de BOB afspraak niet mee met het wijn arrangement. Dit zou ik graag nog eens over willen doen.

Mijn herinneringen gingen terug naar een eerder culinair avontuur in het kruisheren hotel te Maastricht, waarbij de wijnen in hoog tempo voorbij kwamen. Het is waar dat vooral de combinatie hoge kwaliteit, langere uren dineren en toch met mate (geen volle glazen) genieten, een ‘houten hoofd’ op de volgende dag voorkomt.

Door een langere tijdspanne met elkaar aan een tafel ontstonden er mooie gesprekken die het ‘hoe is het en wat doe je’ niveau ver ontstegen.

Ergens tussen gang vijf en zes begreep ik dat de ziekte met uitzaaiingen hem er mentaal niet onder zou krijgen. Het was er eigenlijk helemaal niet over gegaan en kwam nogal ‘binnen’ bij mij. Vooral had ik diep respect om je te kunnen blijven focussen op de mooie (o.a. sportieve) interesses van je leven, ook als het slecht nieuws is. De link met het verhaal over zijn sportieve Alpe d’Huez prestatie en de uitdaging ‘opgeven is geen optie’, om onmacht om te zetten in kracht en te fietsen voor het goede doel, legde ik pas later.

‘Dit is optimale veerkracht’, dacht ik bewonderend en genoot van het mooie contact hier in Sint- Oedenrode op een zondagmiddag aan tafel nr drie.

Een persoonlijke vertaling op het prachtige nummer van Lou Reed, It’s a perfect day had ik mijn vriend toegezongen. Hier werd de C. afstand even losgelaten en stonden we even later in een welgemeende stevige vrienden hug.

‘Contact is de motor van ons leven, die essentieel is voor zingeving’ dacht ik en kreeg bij afscheid een ferme handdruk van deze prachtige dappere en veerkrachtige man van tafel nr. drie.

‘Op het leven’, zei ik zachtjes voor mij uit en toaste met mijn bijgeschonken sprankelend bronwater. Even later reden we voldaan en ontroerd naar huis.

Het was een perfecte dag geweest.

Perfect day, Lou Reed