Afgelopen weekend voelde ik mij niet zo goed. De melancholie sloop vertraagd gestaag mijn binnenwereld in. Waarschijnlijk waren er ‘niet helpende’ gedachten aan voorafgegaan en was de pijn af en toe vaag voelbaar via vertaalde lichamelijke sensaties, al kon ik niet goed duiden waar het zich precies nestelde. In eerste instantie had ik geen idee waar dit gevoel vandaan kwam en ‘mijn hoofd’ gaf aan dat het misschien met het onvermijdelijke einde van de zomer te maken had. Het was opeens alweer september en ik was nog niet klaar voor herfstige taferelen. Gelukkig is september vaak een milde maand, waarbij het bij een zachte vriendelijke zon opeens weer even zomer kan lijken, waarbij lichaam en geest van deze mildheid meeprofiteert.
Daarnaast is er ook nog een kans op de zgn Indian summer. Deze kan voorkomen in de periode van half september tot half november waarin het nog zomerachtig weer kan zijn.’Zo, dit had ik ff weer fijn omgedacht’, besloot ik.
En toch bleef het beklemmende gevoel. Er schoof een cirruswolk langzaamaan over de sprankelende blauwe lucht en benam daarbij mijn frivole lichtheid van de afgelopen periode.
Ik had een artikel gelezen over het toelaten van emoties. De natuurlijke neiging is om weg te gaan van emoties die minder prettig zijn en daarmee blijf je uiteindelijk steeds de hoofdpersoon in dezelfde herhalende film. Steeds kom je in omstandigheden, waarin deze diep verborgen emoties getrickert en vervolgens geprojecteerd worden op de huidige gebeurtenis en dus buiten jezelf.

Helpende gedachten
Bij de trainingen die ik geef, spreken we vooral over helpende gedachten en over het nut om daaraan aandacht geven. Mijn aanvulling is wel dat het even belangrijk is om alle gevoelens toe te laten, niet om ‘erin weg te zakken’, met het gevaar erin te blijven ‘hangen’. Wel om deze te observeren en mild te zijn voor wat zich aandient om het oprechte aandacht te geven om het vervolgens weer te laten vervliegen of een plek te geven.
Opeens wist ik waar het gevoel vandaan kwam. Ik las een boek over een jong gezin. Het jongetje van vijf had hoofdpijn en werd steeds zieker. Er bleek een tumor aanwezig in zijn hoofd. Na de operatie leek het eerst goed te gaan. Helaas waren er uitzaaiingen en het kind overleed enige tijd later. Ik was geraakt om het afgebroken leven dat nog maar net begonnen was.

Afgebroken levens

Ik was te vroeg bij de tandarts en las op de parkeerplaats in de auto verder in het boek. De tranen biggelden over mijn wangen en gaven betekenis aan mijn gedachten. Ik checkte mijzelf in de achteruitkijkspiegel, want over vijf minuten zou ik in de tandartsstoel plaatsnemen. Enigszins toonbaar leek mij wel comfortabel. Alhoewel, waarom zou ik mijn verdriet wegstoppen?
Ik overdacht vier afgebroken levens. Vier levens die na enkele maanden blijkbaar niet verder mochten. Er kwamen herinneringsflitsen aan wachtkamers, witte jassen, ziekenhuizen, hoop, vrees en vervolgens de woede en verdriet over het zinloze afbreken van een verwacht vol leven.
Ik ben verbaasd over mijn emoties en laat het toe. Uit liefde en respect. In gedachten maak ik een diepe buiging en steek voor alle vier een kaarsje aan. Het is echt, want het onbewuste maakt geen onderscheid tussen gedachten en gevoelens in heden of verleden en mate van realiteit.
Ik doe de autodeur open en stap uit op weg naar de tandarts.
De zon is gaan schijnen.

Luistertip: the Camel, Fed Freddies drop
Leestip: De eeuwige wereld, Hans Peter Roel