Zaterdagochtend 03.30 uur gaat de wekker. Het is zover. Ons wadloopavontuur begint.

Ik heb verschillende tradities en eentje daarvan is mijn jaarlijkse wadlooptocht naar Ameland. De tijd dat ik het spannend vond ligt al ver achter mij. Wel blijft het Wad altijd fascineren. Het is dan ook heel terecht in 2009 werelderfgoed geworden.

Het ritueel start met de ontvangst van onze ‘verweg’ vrienden die de avond ervoor alvast komen en blijven logeren. We proberen op tijd te gaan slapen, wat nooit lukt omdat het nog gezellig is. Na een te korte nachtrust vertrekken we in het schemerdonker naar de strekdam vlakbij de veerboot naar Ameland.

Het Wad

De eerste stappen in het natte zompige wad voelt nogal te koud. Natte sokken en schoenen geeft elke keer weer een schokeffect (ik ben direct klaarwakker) vergezeld met de vraag waarom ik dit eigenlijk doe. De concentratie op het evenwicht bewaren is nu eerst prioriteit. Na een kilometer ploeteren en vooral voorkomen weg te zakken in het slib (of het evenwicht te verliezen) wordt de ondergrond door de mosselbanken steviger. Het geluid van onze voetstappen door het water doorbreekt de stilte. We zijn nog in een soort van dromenland. Een surrealistische beleving door te waden over de bodem van de Waddenzee in het donker. We zijn nog niet helemaal in de ‘praatmood’. Ik kijk naar rechts en zie de contouren van de dijk een paar honderd meter verderop evenwijdig aan onze route lopen. Ik weet dat we na een half uur scherp afbuigen richting Ameland. De ‘verboden’ vraag komt toch weer bij mij op, waarom we die eerste kilometers niet over de dijk lopen. Ik stop deze gedachten direct (omdat we wadlopen!) en concentreer mij weer, want het water komt hier plotseling tot aan kruishoogte. De eerste geul is genomen. Rugzakje met droge kleding, schoeisel en proviand gaat automatisch op mijn hoofd, zoals in verschillende andere culturen mensen hun manden dragen.

Het oneindige wad

Dan komt het ultieme geschenk; de zon verschijnt op een kiertje boven de horizon en betovert hiermee het wad met indrukwekkende tinten rood/ oranje. Het adembenemende zicht probeer ik vast te leggen, terwijl het niet te vangen is. De gesprekken en het volume van ons kleine groepje stijgen synchroon met de opkomende zon. En dan is het licht. We pauzeren en staan in het afgaand tij tot de knieën in het water rondom de peilstok van onze gids. Behendig worden broodjes uit de bengelende rugzakken gevist en gedeeld. Het pakje drinken blijft onaangeroerd. Ik denk smachtend aan een kopje sterke koffie met appeltaart en reken de tijd uit vanaf dit moment tot aankomst bij het strandpaviljoen. Alles ligt nog teveel uren weg. Toch maar een slokje water en verder.

Onweer

De wekker gaat. Even later word ik gebeld door de gids. De tocht wordt afgelast. Na een week met extreem mooi en warm weer is er onweer in de lucht en veiligheid gaat voor alles. En toch gaat het door. Met de talloze jaarlijkse wadloop herinneringen in mijn hoofd beleven we dit keer deze dag per boot en wandelen als alternatief over het eiland richting strand, richting strandpaviljoen voor onze koffie met appelgebak.

Blijf bewegen

Aan het eind van de dag voelen de spieren een beetje stram. ‘We moeten veel meer wandelen’, realiseer ik mij. laatst las ik dat nog geen eeuw geleden de mens gemiddeld vijftien kilometer per dag liep. Neurowetenschapper Erik Scherder wijst ons op de wereldwijde pandemie van ‘ lichamelijke inactiviteit’ die 5,3 miljoen doden per jaar oplevert. Lopend na de avond boot mijmer ik over ideeën en mogelijkheden om dagelijks wandelen weer meer te stimuleren, ook voor mijzelf.

Luistertip: These boots are made for walking, Nancy Sinatra

Leestip: Gedichten en boeken over het Wad

Kijktip: Vierluik ‘Het Wad’