‘Vakantie in Nederland dit jaar’, realiseerde ik mij en ongewild kwamen er enige opstandige gedachten naar boven in verband met de gevoelde beperking van vrijheid. Ik werkte ondertussen al hard aan een berustende en accepterende houding. De bewustwording van de luxe met betrekking tot deze problematiek hielp een handje bij de relativering. ‘Wat is Nederland toch mooi als de zon schijnt’, dacht ik mijzelf alvast de positieve kant op. Het lukte nog niet optimaal, omdat ik net wist dat ons Canada avontuur dit jaar definitief niet zou doorgaan. Deze trip heeft weliswaar niet het predicaat ‘urgente reizen’, echter het sneuheidsgehalte is hoog, omdat we onze familie hiermee langere tijd niet zullen gaan zien.

Reizen

Ik lag op de bank bij het haardvuur en was aan het wegdromen over eerdere ‘verweg’ reizen. Via mijn geheugen kwam ik dit keer terecht bij de plaats Antiqua te Guatemala. Twee jonge mensen waren een lange reis aan het maken. We waren backpackers met zeeën van tijd. Studie afgerond en met het spaargeld gingen we voor onbepaalde tijd ‘on the road’. We leefden als gipsy’s, het leven kostte bijna niets. Dit was vooral te danken aan al die lieve mensen die we onderweg ontmoetten en de reis onvergetelijk hadden gemaakt. Ik kon kiezen voor een week Spaanse les in een gast gezin, of de vulkaan beklimmen. Een gids en vijf jonge mensen gingen ‘s ochtends vroeg voor zonsopgang de vulkaan op. Een dag lopen naar de top. We waren een internationaal gezelschap en vonden elkaar snel in het gevoel van avontuur en vrijheid. Twee Franse vriendinnen, een Duits stel, de gids en ik. We spraken een mengeling van Engels en Spaans. Binnen notime waren we een hechte groep, alsof we een gezin waren. Ik kan mij nog steeds verwonderen hoe een aantal onbekenden heel snel een diepe band met elkaar kunnen voelen en hoe blij je daarvan wordt. Dit gevoel ontstaat bij grootse zaken die het hart en ziel raken; zoals in deze situatie met de imposante natuur, liefdevolle gebeurtenissen, moeten samenwerken om samen het doel te bereiken en zoals toen bij het beklimmen van deze vulkaan een traumatische gebeurtenis.

Saamhorigheid

Na een lange dag lopen, ploegen, klimmen, ploeteren in de verzengende hitte kwamen we langzamerhand in koelere sferen, waar de bomen niet kwamen, struiken achterbleven en waar absolute stilte heerste. Aangekomen bij de top, of liever gezegd, bij de randen van de krater, gebeurde het plotseling. De mist greep binnen enkele minuten razendsnel om zich heen, de temperatuur daalde angstaanjagend snel en binnen deze ‘geen hand voor ogen’ omgeving moesten we op het veldje onze kampement nog opzetten. Een plotselinge heftige indringende gil doorsneed de imposante mist stilte.

Het jongste Franse meisje was overmand door moeheid een verkeerde kant opgelopen voor haar sanitaire stop en voorover in een diepe kloof gevallen. Uiteindelijk kregen we haar met de touwen van de gids uit de ingesleten spleet vanuit een geschatte tien meter dieper gelegen plek. Ik liet mijzelf naar beneden glijden, knoopte het touw om ons heen en liet ons door de anderen naar boven trekken. Ze had geluk gehad, alleen een flink gekneusde arm en enkele schrammen was het resultaat van haar aangrijpende val, twee meter naar links en ze was met duizelingwekkende snelheid in het niets uiteindelijk te pletter gevallen. We waren één die avond en met de meegebrachte paddenstoelen van de gids, aangevuld met de zakflaconnen inlandse drank vierden we die avond het leven. Voor altijd vrienden…

‘Het Pieterpad gaan wandelen als alternatief’, dacht ik en gooide nog een houtblok op het vuur.

Luistertip One, U2 and Mary J. Blige

Leestip: Het touwtje uit de brievenbus Jan Terlouw