Ik legde het boek van Carola Rackete (Tijd voor actie) even aan de kant. ‘Heftige boodschap‘ dacht ik en voelde mij even ellendig van machteloosheid. Als uitweg noemde ze de econome Kate Raworth. Zij had een model ontwikkeld, waarin we als economie niet oneindig groeien ten koste (het uitputten) van onze aarde en waar vooral samen delen, een basis- en maximum inkomen en vertrouwen voorop staat. Nu ben ik geen econoom, maar ik begreep de essentie en het sprak mij behoorlijk aan. Momenteel heeft 1 procent van de wereldbevolking 40 procent van het wereldwijde vermogen in bezit, de armste helft van de wereld samen 1 procent. ‘Om te huilen’, dacht ik en voelde vooral ook boosheid opkomen.
Economische groei?
De metafoor (over economische groei) van een vliegtuig die opstijgt en nooit meer gaat landen maakte alles in één klap voor mij glashelder. Groei mag, maar wel met duidelijke uiterste grenzen. Ook met rustmomenten, (‘landingsbanen’) om uitputting van de aarde te stoppen. Delen en met nadruk op vooral een eerlijke verdeling moet onze nieuwe mantra worden. Ooit had een docent op de middelbare school mij uitgelegd, dat idealisme vaak met teveel groei ten onder gaat. (Hetzelfde geldt voor toename van bezit) Een linkse politieke partij komt aan de macht en wordt daardoor sluipenderwijs steeds behoudender en dus rechtser. Een GGz team splitst zich af van het logge bureaucratische moederbedrijf en kan weer zijn idealen uitvoeren, zonder het zware juk van alle (externe en interne) bedachte en op controle gerichte systeem regels. Vanaf dat moment is het belangrijk om niet te groot (groeien) te gaan worden, maar naar behoefte meerdere kleine teams te formeren om het idealisme te kunnen behouden en slagvaardig te blijven.
Het doek valt?
Groei is dus niet altijd tof. Het Bruto Nationaal Product als indicator voor economische groei is een achterhaald concept en zou wereldwijd moeten worden afgeschaft. Ik werd mij nog meer bewust dat we nu moeten handelen en niet meer afwachten. Dit boek maakt schrijnend duidelijk dat we op deze manier binnen nog één (we zijn de laatste) generatie onze aarde definitief en onomkeerbaar hebben verwoest. Einde missie aarde. The end. Het doek valt. Ik zag in gedachten weer een fragment uit de film ‘the Titanic’.
Het kleine orkest van violisten op het dek spelend terwijl het schip onontkoombaar aan het zinken is. Ik weet het; het is geen bemoedigend beeld, alleen vraag ik mij af wanneer we met z’n allen definitief ‘wakker worden’.
Doorstart
Een column heeft meestal ook een klinkslag, iets lolligs, alleen kon ik nu helemaal niets bedenken. Ik keek naar buiten en staarde een tijdje voor mij uit. Het bleef heel lang stil in mij…. ‘We hebben creatieve geesten nodig’ dacht ik. Vooral ook zelf in actie komen door je eigen levensstijl aan te passen. Ook heb ik de behoefte om deze, misschien ook voor sommigen irritante, preek met iedereen te delen. Ik ben mij bewust dat de boodschap ook zeker voor mijzelf geldt. Ik begon zelfs wat te snotteren en realiseerde dat ik daar nu ook extra voorzichtig mee moet zijn en dus gooide ik de zakdoek na eenmalig gebruik gelijk weg. Pas nu zag ik de subtitel van het boek, nl ‘Hoe we onze planeet kunnen redden’. Ik voelde me een beetje beter en voelde mijn eigen positieve en creatieve ‘Ik’ weer tevoorschijn komen. Ik stond op en schreef mijn mantra op;
‘ Lets save ourself by saving the Planet’.
Tonies columns (Elk weekend😎) 