Afgelopen week kwam de film Marriage Story tijdens het tv programma DWDD voorbij. De journalist Fidan Ekiz nam ons met enkele fragmenten, in deze voor voor haar ontroerende film mee. De moraal was dat liefde blijkbaar niet altijd genoeg is voor het kunnen samenleven.
Zaterdagavond besloten we om deze film op Netflix te gaan kijken. In deze emotionele rollercoaster kwamen heftige gevoelens voorbij. Twee mensen die van elkaar houden en tegelijkertijd wegzakken in een heftige ego strijd met verschillende belangen. Ze raken ongewild steeds verder van elkaar verwijderd. Na een heftige periode van strijd en verbittering, ontstaat er uiteindelijk rust en een co-ouderschap. Je voelt dat ze ook nog steeds van elkaar houden, ondanks dat ze niet meer samen kunnen leven. Vooral het gemis van je kind riep allerlei herinneringen op aan mijn eigen scheiding met het uiteindelijke gedwongen parttime ouderschap. ‘S nachts droomde ik een gefantaseerd dochtertje van vrienden. Zij zat al uren ergens in een café aan een tafel te wachten op haar ouders. Alleen zij kwamen niet, omdat ze te druk bezig waren met zichzelf. Ik besloot naar het meisje toe te gaan, om haar op te halen.
Ik werd wakker van het huilen van de wind om ons huis en probeerde deze droom te duiden. Bij het opstaan vervlogen de beelden en maakten plaats voor de lome zondagochtend realiteit. Alleen het droombeeld van de langzaam omvallende oude appelboom uit onze tuin nam ik mee naar de woonkamer. ‘Ik heb de aangekondigde storm ‘Dennis’ blijkbaar geïntegreerd in mijn droom’, dacht ik en keek toch maar even in de tuin of onze mooie appelboom er nog stond. Gelukkig, hij stond er nog. Het pijnlijke gevoel van mijn droom inclusief herinneringen vergezelde mij nog een tijdje.
Uit lang vervlogen tijden kwamen flitsen van ruzies en discussies terug in mijn herinnering. Dit keer zag ik deze ‘film’ vanuit derde positie, ook wel helicopterview genoemd. Ik zag mijn kinderen, die aan de andere kant van de woonkamerdeur stiekem naar onze discussies aan het luisteren waren. Zij hadden mij ooit verteld dat ze naar beneden geslopen waren, omdat ze wilden horen waar deze discussies over zouden gaan. Wij hadden onze kinderen altijd buiten ons ‘gedoe’ gehouden, dachten we tegen beter weten in. ‘Mijn Ego’, dacht ik met een zucht en relativeerde tegelijkertijd dat het soms anders in het leven loopt dan gedacht en dat afscheid nemen daar vervolgens bij hoort. Gelukkig hadden we ook een lange serie aan gelukkige, mooie, ontroerende en avontuurlijke belevenissen gehad.
Op deze herfstachtige februari zondag, tijdens de laatste stuiptrekkingen van de geflopte winter, zat ik tevreden bij de houtkachel met mijn kopje koffie. De poes rekte zich eens liggend in de draaistoel uit en keek mij aan. Ik liet mij mede door de meditatieve klanken van Danit meevoeren naar een introspectieve staat en nam mij opnieuw voor om mijzelf en mijn partner vooral met geduld en nog meer liefde te benaderen. Ook als de dagelijkse verschillen in huishoudelijke opvattingen en andere overtuigingen mij zouden uitdagen tot te snelle geagiteerde reacties.
‘Niet voor niets had ik de film als ‘marriage state’ (of mind ) ipv ‘marriage story’ onthouden’, dacht ik met een glimlach en evalueerde daarmee gelijk mijn bijdrage aan onze relatie. De wereld ziet er voor jezelf en voor de ander zoveel prettiger uit als we niet overal gelijk op reageren en er iets van vinden. Naast introspectie met goede vragen aan jezelf, zou op z’n minst een ‘tien tellen momentje’ (of langer) inbouwen voor iedereen binnen elke relatie heel nuttig kunnen zijn. Dit levert al heel veel moois op en voorkomt veel ego gedoe.
Tonies columns (Elk weekend😎) 