Vandaag rolde er een grote steen tot vlak voor mijn voeten. Het begon met een doodgewoon alledaags tafereel, een bezigheid bij een vriend, in zijn tuin. Hout ging door onze handen. De langzame glijvlucht van de blokken richting kar waar het steeds weer met een bonkend dof geluid tot zwijgen kwam. Hoorde ik een vogel stoppen met zingen? Zelfs de voorbijrazende motor met een diepe bromtoon verdween ook weer in geluidloze afzondering. Het werd stil en tijdens mijn vertragende voetstappen richting de deur via het speelse opspattende grind van het tuinpad, voelde ik het van ver weg al langzaam dichterbij komen.

Zingeving

Het cadeaupapier van het verlate verjaardagscadeau door hem verfrommeld, schonk daarmee dit meegebrachte boek de ruimte om zijn titel door mijn blikveld te laten vangen. ‘De zin van het leven’. Misschien was het mijn uitleg over het ‘ bijna einde door een hartaanval’ van de schrijver. Gingen we daarom bij het doodgewone kopje koffie met koekjes tafereel, richting gesprek over de doodswens van een bekende, een einde van een lang geleefd leven en een niet gewild einde van een passievolle jongere vrouw. Ze had nog graag geleefd, er waren zoveel plannen. Het gesprek ging over kracht om weer door te gaan en over rituelen. Ik liet de zin ‘het werd erg emotioneel toen hij de deksel van de kist definitief sloot’ op mij inwerken. Ik nam het mee bij het afscheid. Het bleef bij mij in de auto op weg naar huis. Bleef bij mij tijdens het buiten aangelegde tuinvuur. Mijn associatieve geheugen liet ongewild vergelijkbare herinneringen de revue passeren. Alsof ik hier even geen bewuste keuze in had. Beelden van een zakkende kist, de zwaai van de schep met aarde richting houten deksel waar het zijn eeuwige plek vond. Wij die de kist de kerk uitdroegen. Een deur die dichtvalt, een laatste gesprek, laatste aanraking. Beelden; geknipt en geplakt in onwillekeurige volgorde, inclusief het indringende geluid van kerkklokken en flarden van uitgekozen muziek.

Einde

‘De keuze om elkaar steeds weer op te kunnen zoeken, maakt afscheid minder erg, een oefening voor de ‘Grand finale’, filosofeerde ik. Het Einde, wanneer had ik het voor het eerst beseft? ‘ Gaan we allemaal dood’, vroeg ik als jongetje nogal geschokt door dit vage besef aan mijn moeder. ‘Dit zou nog heel lang duren’, zei ze ter geruststelling en het onderwerp werd gelijktijdig verzacht door een hoopvol vooruitzicht na dit leven. Mijn ouders behoren ondertussen al lange tijd bij onze geschiedenis. Ze zijn er wel en ook weer niet.

Verdriet en blijdschap

Het verdriet vond zijn weg naar buiten, daar buiten bij het vuur. Verder donker, verder stil. Ik glimlachte, want de serene yoga muziek die ik ‘plotseling‘ hoorde, bleek van mijn iPhone spotify te zijn, die nog steeds zachtjes aanstond. Het verdriet bleef eventjes, zonder afleiding, zolang als het blijkbaar nodig was. Ik besefte dat door het voelen van verdriet, je vooral ook blijdschap kunt ervaren.

Alleen vandaag even niet.

Ik brandde een kaarsje voor diegenen die ik zo mis en ik stak een kaarsje aan voor al diegenen die hun geliefden moeten missen. Ik rolde de steen weer op z’n plek.

Luistertip: Fix you, Coldplay