Het regende. Weerman Piet had nog zo beloofd dat vrijdag een fijne dag zou worden met eventueel een enkel klein buitje. Het valt mij op dat hij, in tegenstelling tot de zomer, in deze herfst en wintermaanden helemaal geen cijfers geeft voor de dag.
‘Een 4’ dacht ik, terwijl de werklui voor de zoveelste keer hun apparatuur in veiligheid moesten brengen en zich terugtrokken onder het afdak van de tuinveranda. De slagregens trokken als een precisieaanval elk uur over Westeremden heen.
Een verbouwing geeft mij altijd weer een blij gevoel. Letterlijk wordt er gebouwd aan het idee en verlangen van wat eerder gefantaseerd was. Vorige week vierden we het bereiken van ‘het hoogste punt’ van de overkapping met champagne.
‘Hoe laat beginnen jullie’, appte ik enigszins ongerust om 10 uur. De timmervrouw legde mij later uit dat berekenen van de hoeveelheid hout en het ophalen en brengen ook al ‘beginnen’ is. Ik realiseerde dat mijn enthousiaste vraag ook als ongeduldig uitgelegd kon worden. Opnieuw was ik mij bewust van de tekortkomingen en multi interpretabele communicatie bij mailen en appen.
In mijn vorige woning had ik het toilet laten verbouwen. Dit ‘kleinste kamertje ‘ was in de hal zo zielig weggestopt, dat ik besloot tot een rigoureuze aanpak. Dit resulteerde in een toilet met wasbakje. Dit moest uiteraard uitgebreid gevierd worden. Ik had van het gehele proces foto’s en filmopnames gemaakt. Er werd een meeslepend filmpje van 8 minuten gemaakt, inclusief bijpassende muziek. Dit alles ter ere van de opening van ‘de toiletgroep’. Ik besloot tot een feestje. Deze ‘opening’ werd gecombineerd met mijn verjaardag. Al was dit nu van ondergeschikt belang. De huiskamer stond vol met familie en vrienden. Er hing in dat voorjaar een ‘oud en nieuw’ sfeer. Iedereen had verwachtingsvol het glas champagne in de hand. De openingsplechtigheid werd ingeleid en de film op groot scherm getoond. We hadden afgesproken dat het doorspoelen van het toilet aan het eind van de film, voordat de aftiteling begon, het moment zou zijn waarop het glas geheven zou worden. Hiermee was de toiletgroep officieel geopend. De XL toiletrol werd door de groep gezamenlijk uitgerold, zodat we de verbondenheid met elkaar diep zouden voelen.
14.30 uur, het is even droog en ik breng op het handige rieten vintage dienblad, kopjes thee met koekjes. Plotseling verschuiven balken (Dit keer geen aardbeving). ‘Pasop’, roept de timmervrouw heel alert en voorkomt hiermee dat de timmerman uitgeschakeld wordt. ‘Een surrealistisch beeld’, dacht ik en vroeg mijzelf af, waarom ik in eerste instantie koos voor het behoudt van de thee met koekjes. Ik zette het dienblad snel, doch behoedzaam neer en hielp mee de losgeslagen zware balk in bedwang te houden om het vervolgens richting begane grond te dirigeren. Het liep gelukkig goed af. Voor een goede verwerking liet ik beiden minutieus het voorval keer op keer vertellen, om via deze techniek van crisisinterventie de opbouw van eventuele angsten voor toekomstige timmeractiviteiten geen kans te geven en de verwerking te bespoedigen. Het was voor mij hard werken, echter met een plezierig resultaat. De klussers waren alweer blijmoedig en onbekommerd aan het zingen en timmeren, alsof er niets was gebeurd. Vervolgens hielp ik mijzelf door in gedachten de gebeurtenis terug te spoelen, om de andere reactiemogelijkheid te aanschouwen;
‘Ik sta met mijn dienblad naast de plek des onheils. De timmervrouw gilt ‘Pasop’. Ik gooi het dienblad met thee en verkadekoekjes in één ruk van mij af en ren naar de losgeschoten balk. ‘Geen goede keuze’, dacht ik tevreden. Zeer waarschijnlijk was ik gestruikeld en waren de klussers hierdoor sterk afgeleid en bezorgd, waardoor de timmerman de balk op zijn hoofd had gekregen en ik uiteindelijk hard op mijn rug getroffen werd. De timmervrouw was sterk getraumatiseerd geraakt, omdat ze ons niet meer had kunnen helpen. Weg veelbelovende toekomst.
‘Kopje thee vrienden’, vroeg ik behulpzaam en we genoten van het pauze momentje.
Tonies columns (Elk weekend😎) 