Het moment kwam steeds dichterbij. Eerst was het niet nodig om er bewust bij stil te staan, het lag immers nog ver in de toekomst. Alleen had de tijd waarschijnlijk een trucje uitgehaald, want plotseling was het wel heel dichtbij gekomen. De normale alledaagse tredmolen was plotseling piepend en knarsend tot stilstand gekomen.

Ik reed behoedzaam en stapvoets door de dikke mist richting kruising. Het was onbekend wie aanwezig zou zijn en voorrang had. Wel besefte ik dat er een keuze gemaakt moest worden. Werd het toch weer rechtdoor? Dit was de bekende doorstart route, alleen deze weg werd al tijden niet meer onderhouden. Veel vergane glorie met gaten in de weg. Ik kende hier elke hobbel, scheur en andere obstakels. Ook lagen hier veel mooie herinneringen. ‘Deze voorbije gebeurtenissen leven voort in mijn herinneringen en ook in verlangen’, dacht ik en stapte uit de auto. De keuze was linksaf, of rechtsaf. Uiteraard kon ik ook omdraaien en teruggaan, alleen wist ik dat dit zinloos zou zijn. Ik kon de tijd niet meer terugdraaien. Ik had mijn besluit immers genomen.

Het was uiteindelijk een gevoelsbesluit geweest, zoals alle mega beslissingen dat zijn. Dagen en nachtenlang had ik gewikt en gewogen. Lijstjes gemaakt, met anderen gesproken, gevisualiseerd, er een nachtje over geslapen. Uiteindelijk besefte ik dat ik het eigenlijk allang wist. Het had vooral te maken met eerlijkheid naar mijzelf en overgave aan de worsteling. ‘Dat ik er zo lang over had moeten doen om te ontdekken dat juist het toelaten van deze worsteling met weggeduwde gevoelens de enige weg was om vooruit te komen’, dacht ik terwijl ik een stip met witte verf op de kruising aanbracht en het daarmee tot middenstip markeerde. Een symbool voor een nieuwe start, binnen onzekerheden van nieuwe perspectieven.

Langzaamaan begint het besef in onze maatschappij door te dringen dat het omarmen van je demonen, zoals angst, depressie, woede, eenzaamheid etc juist leidt tot verlichting van pijn. Hiervoor is moed nodig. Niet het jezelf omwentelen in deze emoties, want dat leidt tot het verzinken in blabla verhalen en afdwalen van de route. Tot ziektewinst, welke vaak onbewust je jarenlang in de greep houdt. ‘

Keer om, ga terug naar de route’ ik moest met een glimlach denken aan de vrouwenstem van mijn Gps gids op mijn IPhone. ‘Deze gids hebben wij ook’, als we er open voor staan. ‘Het roer om’, zong ik en stapte weer in de auto. Dit keer sloeg ik linksaf een nieuw decennium in.

‘Ohja, waarheden zijn illusies, alleen zijn we vergeten dat het illusies zijn’. Deze uitspraak van Nietzsche zou ik ook wel willen inlijsten. Het kan het leven licht (er) maken. De mist was verdwenen.

LuistertipNotes pour trop trad, Oralson ft Ebeyi