Met enige verbazing observeerde ik vorige week mijn eigen emotie bij het zingen van een lied van John Mayer. Ik bleef nl plotseling steken bij een zin. Het zingen stokte, mijn gitaar ging nog even aarzelend door, op weg naar de volgende muzieknoten, terwijl ik stilviel. Ik had het niet zien aankomen. ‘Dit is de kracht van muziek, gecombineerd met het uitspreken of zingen van de juiste zinnen’, dacht ik en stelde mijn vriendin voor om het lied opnieuw te spelen.

Ik was zeventien en voor het eerst ouderloos aan het kamperen. Met enkele vrienden bracht ik de zomer door op camping Stortemelk, gelegen aan het Noordzeestrand van Vlieland. Het was 1976, een van de heetste en droogste zomers van de eeuw. Ik genoot volop van mijn vrijheid, vrienden, relaxte sfeer en het weer op dit ‘tropische’ eiland. Elke dag hoorden we ‘Hotel California’ van de Eagles op de radio. Dit was een megahit in dat jaar en zou de geschiedenis ingaan als een van de best verkochte platen aller tijden. En nog steeds is dit nummer elk jaar weer hoog in de top 2000 te vinden. Deze song zou voor mij, mede door de lange warme zomer, gecombineerd met het ultieme vrijheidsgevoel van een jongen die de wereld aan het ontdekken was, voor altijd staan voor een fantastisch euforisch en vooral ultiem vrijheidsgevoel .’Wat een fantastische conditionering’, mijmerde ik en moest denken dat ik ongeveer in diezelfde tijd een deel van een tekst van een song van Eric Clapton op mijn slaapkamer muur geschreven had. ‘When I look around me, all I See, is misery’, somberde ik. (Van de lp ‘there is one in Every Crowd, Better make it through the day’)

Ik zou mij als ouder behoorlijk zorgen hebben gemaakt, bij het lezen van deze tekst. Echter mijn ouders zagen het waarschijnlijk niet eens, ze lieten mij vooral mijn eigen gang gaan. Terugdenkend was het voor mij ook meer een puber statement tegen de maatschappij, omdat ik op dat moment gewoon overal tegen was. Gewoon om tegen te zijn.

Onlangs las ik een artikel over Dennis. Deze jongeman van 24 jaar was in de bloei van zijn leven overleden, doodgereden door een dronken spookrijder op de A1. Op de begrafenis werd het nummer ‘Happy’ van Pharrell Williams gedraaid en later werd door vrienden een FlashMob in Amsterdam georganiseerd met deze song om het leven van Dennis te vieren. Het was een eerbetoon aan hem. Hij was nl altijd een blij en opgewekt persoon geweest, een voorbeeld van positiviteit en perfect passend bij dit nummer.

Het ontroerde mij en wat een krachtig en prachtig lied, te gebruiken bij vreugde en ja ook bij intens verdriet. En zo kan ik eindeloos doorgaan met het noemen van muziek die mij ontspant, ontroert, begeleid en helpt bij al mijn stemmingen en geholpen heeft om situaties door te komen en te doorvoelen. ‘Muziek als medicijn’, dacht ik en somde in gedachten de bijna eindeloze reeks mogelijkheden op om muziek als therapievorm te gebruiken. Muziek helpt ons om minder in het hoofd ( kwartier) te zijn en meer te gaan voelen.

Ik voel een dilemma opkomen, wat voor luistertip is dit keer passend bij een column over muziek als medicijn, omdat het zo persoonlijk is?

Luistertip: die muziek die past bij de stemming die jij wil stimuleren en ervaren.

Ondertussen luister ik naar  In the blood, John Mayer