De wekker ging. Het was zondag 8 uur en dus 7 uur. Ik mocht de klok alweer een uurtje terug zetten.’Het jaar is omgevlogen’, dacht ik met lichte verontrusting bij het onverbiddelijke voortschrijden van de tijd. Zomer en wintertijd. Dat gedraai aan de klok blijft voor mij een verwarrend moment. Langer licht, eerder donker; ik haal het nog steeds door elkaar en het verstoord mijn biologische klok. Ik onthoud in ieder geval dat ik in oktober een langer vrij weekend en in maart een korter vrij weekend tot mijn beschikking heb. Op de eerste werkdag dringt het besef van de gevolgen pas weer goed tot mij door. Het is gelukkig weer even licht als ik naar mijn werk rij. ‘Nog een paar weken dan is het zowel in de ochtend en in de middag donker’, denk ik gelaten. Het is na 1700 uur als ik op de terugweg, samen met mijn fiets zonder ondersteuning, langzaam met de nu kleurloze weilanden verdwijn in de donkere nacht.

Het roept nu alweer het verlangen naar de lange lichte avonden van de zomer in mij op. Ik weet uit mijn levenslange ervaring dat het punt van acceptatie (overgave) aan de donkere periode ook weer gaat komen. Opgeleukt met extra lichtjes, kaarsen, haardvuur en andere gezelligheden binnenshuis.

Het is weer weekend en ik heb alle tijd. Tenminste, zo voelt dat. Op vrijdagavond gaat de versnelling naar beneden. De klok speelt vanavond een bescheiden rol .’Het is ondertussen alweer november’ en zing mee met de oude melancholische hit ‘November rain’ van Guns and Roses (1992). Mijn herinneringen gaan even terug naar mijn leven uit die tijd. Buiten hebben de november slagregens vrij spel en tikken nogal dwingend tegen het raam om mij naar het Nu terug te halen.

Het lijkt alsof de tijd een spelletje met mij heeft gespeeld. ‘Yoehoe’, even niet opgelet en het is bijna 28 jaar later. Eckhart Tolle gaf al leuke tips over het vooral bewust te leven in het Nu en toch glipt de tijd steeds weer als zand door mijn vingers. Als kind ging de tijd soms tergend langzaam voorbij, alsof hij bijna stilstond. Een verplicht bezoekje samen met mijn ouders aan tante Annie en tante Jans op een zondagmiddag was zo verpletterend saai, dat die oneindig lange saaie lege zondagmiddag mij nog steeds helder bijstaat.

‘Saaiheid is ook niet wat ik wil om de tijd te temperen’, denk ik mismoedig. In het boek van Douwe Draaisma ( waarom de tijd sneller gaat als je ouder wordt) lees ik dat de stofwisseling van kinderen sneller gaat, ze vervolgens meer indrukken opdoen en dat daarom de beleving van tijd langzamer zou gaan. Ik begrijp het niet helemaal en duik dieper in de literatuur. Stress schijnt ook goed te helpen voor een vertraagde tijdsbeleving. Als voorbeeld wordt het dreigende vooruitzicht dat je met de auto tegen een boom rijdt genoemd. In het brein komt vervolgens veel adrenaline vrij. Die stof maakt dat de hersenen sneller gaan werken, met als gevolg dat je per tijdseenheid meer indrukken opneemt dan normaal. Daardoor lijkt het ongeluk een stuk langer te duren dan die paar seconden waarin je op de boom afglijdt.

‘Ok, stress helpt’, denk ik een beetje opstandig, alleen leidt chronische stress weer tot allerlei klachten, variërend van vermoeidheid, tot hartklachten en daarmee werk je efficiënt mee aan het verkorten van je eigen ‘leef’ tijd. Ook niet handig. ‘ Monotonie dan’, vraag ik mij af. Als voorbeeld wordt het wachten op de trein genoemd. Adrenaline is in zo’n geval ver te zoeken. Oorzaak van de vertraagde tijdsbeleving is hier puur de monotonie. „Tijdsbeleving werkt volgens een U-curve”, verheldert de wetenschapper. ‘Tsja, die wetenschappelijke uitleg maakt het alleen maar ingewikkelder’, verzucht ik en gooi nog een houtblok op het vuur.

Het spreekwoord ‘gezelligheid kent geen tijd’ , klopt ook niet echt’, want ik spreek uit ervaring dat übergezellige ‘samenactiviteiten’ altijd weer zo spijtig snel voorbij gaan. ‘Alcohol en bewustzijnsveranderende stoffen helpen ook goed om de tijd te temperen’, al vind ik clean zijn verstandiger in mijn strijd tegen de tijd.

Met een schok realiseer ik mij dat ik het antwoord eigenlijk altijd al weet; Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Van de tijd inhalen en de tijd doden, van tijdsinvesteringen en de tijd aan jezelf hebben en goed bij de tijd zijn. Als ik terug in de tijd kijk, ben ik mij even bewust van de tand des tijds. Hoe verder? Vooral meebewegen met de flow op het ritme van de tijd en …. de tijd zal het verder leren. Ik wens iedereen een fijne tijd.

Luistertip:Aan de oevers van de tijd, Spinvis