Afgelopen zaterdag was ik weer eens in een platenzaak. Ook wel recordstore genoemd.
Ik was bij een een vriendin in Wassenaar geweest en vertelde haar dat ik een cd van Leonard Cohen voor mijn schoonmoeder haar verjaardag wilde kopen. Zij streamt namelijk (nog) niet. Zij had Cohen via mij ontdekt en ik gunde haar een uitgebreid oeuvre van deze master of songs. Dus wilde ik de live uitvoering uit Dublin ( 4 cd’s 2013) voor haar kopen.
Of ze een CD winkel in Wassenaar hadden. Ze keek mij een beetje ongelovig aan. ‘Bestaan deze winkels dan nog’, vroeg ze verbaasd. Als muziekliefhebber wist ik dat deze winkels ondertussen een verschuiving doormaken naar vooral vinyl, oftewel Lp’s en EP’s. Ook duikt het cassettebandje weer voorzichtig op, gebruikt door vooral beginnende bands die hun muziek naast streaming, ook op deze manier willen promoten. Zelf was ik ondertussen al een behoorlijke tijd geleden overgestapt naar het digitale beleven van muziek. Alle muziek gaat via spotify dmv streaming naar de muziekinstallatie. Je hebt alle muziek van de wereld en toch ook weer niets, tenminste niet tastbaar. Het voelt toch een beetje leeg zonder hoesje en teksten.
De aanschaf van CD’s is al een aantal jaren geleden bij mij stil komen te staan. Zelfs in de auto hoeft het schijfje niet meer gebruikt te worden. Bluetooth en een gedownloade hoeveelheid muziek vervangt de CD.
De top veertig wordt al sinds 1999 vastgesteld door verkoopcijfers in combinatie met AirPlay. Hoe vaak je als artiest gestreamd wordt, wordt steeds belangrijker.
Mijn gedachten gingen ondertussen naar mijn middelbare schooltijd in de zeventiger jaren. De lp was een gewild artikel en de CD zou vanaf begin jaren tachtig aan zijn opmars beginnen.
Elk weekend ging ik naar de platenzaak voor het gratis top veertig krantje. Deze bewaarde ik in een map. Van mijn zakgeld, in combinatie met het geld van mijn zaterdagbaantje, kon ik maandelijks 1 lp kopen. Er moest natuurlijk ook nog geld overblijven voor uitgaan en andere interesses, zoals de aanschaf van de nieuwste Suske en Wiske stripboeken. De platenzaak ( Radio Thie) waar ik kwam was voorzien van geluidsdichte luisterkamers, ongeveer ter grootte van een paskamer. De lp werd meegenomen naar de luisterkamer en voorzichtig werd de lp op de aanwezige platenspeler gelegd. Tijdens het beluisteren werd de hoes ( soms uitklapbaar met teksten en foto’s ) bestudeerd. Het was altijd een prachtige en relaxte ervaring, gecombineerd met de spanning over de opeenvolgende gloednieuwe nummers van de bewonderde artiest.
De CD was als opvolger prima, want na verloop van tijd was er toch wel reële kans op beschadigingen van de lp en andere ongemakken, zoals irritant hoorbare krasjes, (het beroemde ‘ grijsgedraaid’) of erger, zodat de naald bleef steken in de groef. Het kon natuurlijk ook zijn dat dat naald niet op tijd was vervangen.
Gelukkig heb ik mijn lp’s bewaard. Ze zijn nu weer populair en bij een juiste persing en in goede staat inclusief toebehoren kan de waarde behoorlijk oplopen. ( the Beatles, the White album ongeveer 1000 euro)
De tweedehands CD vind je momenteel nog veel voor vijftig cent bij rommelmarkten,voor vijf euro bij de recordshop.
‘Of de cd’s uit de woonkamer kunnen’, vroeg mijn vriendin. ‘ We gebruiken ze toch bijna niet meer’. ‘ Klopt’ replyde ik. Met de tips van de opruimcoach in gedachten, checkte ik mijn opties; houden, weggooien of in de twijfeldoos.
Ik besloot de twijfeldoos ( dozen) te misbruiken en te vullen met alle cd’s om een rustig plekje in huis voor ze te vinden . Ik besloot ze te bewaren en soms te gebruiken, samen met lp’s, die trouwens ondertussen een eregalerij plek hadden gekregen.
Nostalgie? Ik weet het nog niet goed. Wel weet ik dat wat eens hip was, later via blits, cool werd, richting nice naar vet richting tof of episch of dope naar gaaf ging.
Hoorde ik laatst iemand weer het woord ‘hip’ gebruiken?
Tonies columns (Elk weekend😎) 