Als jongetje van ongeveer zes jaar, speelde ik regelmatig dat ik een schilder was. Gewapend met een emmertje water en een kwast verbleef ik urenlang op het kleine balkon aan de achterkant van onze bovenwoning en ‘verfde’ alle bakstenen van het balkonmuurtje tijdelijk richting dieprood. Er was zelfs nog een ingebouwde betonnen kolenkit, herinner ik mij nu. Ik kan mij niet meer goed herinneren of deze nog gebruikt werd. Waarschijnlijk niet, want het was al ver in de jaren zestig en vanaf 1963 ging Nederland massaal en (toen nog) enthousiast over naar het veel schonere gas.
Dit zorgvuldig ‘verven’ van de bakstenen met een kwastje en water zou ik nu een meditatieve oefening in mindfulnes kunnen noemen, te gebruiken bij individuele en groeps- coachingsbijeenkomsten. Ik parkeerde dit briljante idee en concentreerde mij weer op mijn schildersherinneringen.

Dat ik zoveel alleen thuis speelde had ook te maken met het gegeven dat ik mij niet veilig in onze oude buurt voelde. Daarnaast waren er in dit grensgebied van veilig en onveilige buurt geen kinderen van mijn leeftijd.
Ik zie mijzelf nog steeds ‘als aan de grond genageld’ in onze straat staan op het moment dat er om de hoek een grote groep jongeren, gewapend met kettingen, honkbalknuppels en andere indrukwekkende hulpstukken mijn kant opkwam. Het was na kerst en er werd dus volop jacht gemaakt op kerstbomen voor het oud en nieuw vuur. Dit voor mij indrukwekkende schouwspel bemoedigde het buiten spelen niet.
Ik was tien jaar toen we verhuisden naar een andere buurt met alleen nieuwe eengezinswoningen, nieuwe gezinnen en nieuwe kansen. Hier voelde ik mij thuis. Er ontstonden vriendschappen.Ik voelde voor het eerst vrijheid. Ik had het schilderen blijkbaar niet meer nodig.
En toch bleef er iets hangen, een onbestemd gevoel waar ik niet goed bij kon komen en als ik eerlijk ben weet ik nog steeds niet helemaal wat het was.
Ik had ergens in mijn kindertijd mij waarschijnlijk onbewust voorgenomen om te gaan schrijven. Althans wilde ik mijn gedachten op papier zetten. Ik zie nog steeds de eerste bibberig handgeschreven plechtige zin voor me.
‘Een dag uit het leven van een schilder’, stond er in grote letters, te wachten op wat allemaal komen ging. Alleen er kwam niets. Het bleef verder akelig leeg op het maagdelijk wit papier.
Ik weet nog steeds niet wat maakte dat ik niet ging schrijven, of hoe het eruit zou hebben gezien als ik toen als jongetje mijn schildersverhaal wel had geschreven.
Misschien had dit geleid tot een ononderbroken fantasievolle stroom van verhalen, gedichtenbundels, boeken en een trilogie over het leven van Angelique.
Wat hield mij toen tegen? Was het een pre writersblock, of voelde ik aan dat er teveel lading op deze ogenschijnlijk onschuldige titel lag?

Het is ondertussen een generatie later. Bij een riviertje in zonnig zuid Frankrijk begin ik weer eens in een dagboek en plotseling wist en voelde ik dat het allemaal veel creatiever kon. Ik besefte dat je niet altijd exact de werkelijkheid van gebeurtenissen hoeft vast te leggen. Er mag gefantaseerd en verdraaid worden, er mogen statements en emoties getoond worden, geouwehoerd en met scherpte geschreven worden. kortom ‘the sky is the limit’ en dus stroomt het nu met woorden die blijven komen.

Het recept? Ik heb geleerd om vooral mijn intuïtie, hart en passie, (of datgene waarvan ik merk blij te worden) serieus te nemen. Ik sta mijzelf toe het soms ook even niet te weten en kleine stappen te nemen. Ik heb plezier en voel mij dankbaar in wat ik mag doen. Ik oefen en maak vele uren in datgene waar ik energie van krijg.

Volg jij ook je passie?

LuistertipPaperback writer, Beatles