Met een dwingend voornemen tot onthaasten en ontwijken van het massatoerisme ( wat moet lukken in september) stopten we al na een paar uur rijden. Ergens bij Breda. Het experiment om te overnachten in de auto zou de start van ons avontuur zijn. Om er een beetje in te komen werd het eerst een camping i.p.v. wildkamperen. Camping ‘Bijenplezier’, bleek te erg om te gaan staan. Vooral het fantasieloze kunstgras in de lange keurige laantjes, gecombineerd met de zendamateur voor zijn caravan deed ons afhaken. Bij kampement ‘Het Oekeltje’ verderop in het bos was kamperen niet mogelijk, aldus de oninvoelbare sigaret rokende man met de pet, lange verschoten jas, vergezeld door een gemuilkorfde aanvallers hond. De sfeer deed mij denken aan een plek waar net een koelbloedige moord was gepleegd, of elk moment kon gaan plaatsvinden. We reden dus door naar een compromis, het was al laat.
Eerst stonden we nog op een Franse ‘all in’ camping aan de Franse Vendée kust met een hoog caravan en camper gehalte met af en toe een verdwaalde tent bewoner.
Vervolgens in het grensgebied van de Corréze en de Dordogne op een 6 ha groot landgoed voor de volwassen rustzoeker met een paar chalets en maximaal zes kampeerplekken. C’est tout. ‘Hier heerst absolute stilte’, vertelde de man die met luide stem op ons af kwam en om een praatje verlegen leek. Er stonden slechts drie tenten. Ik had echter binnen een uur al meer contact opgedaan dan op de vorige grote camping aan zee, waar we in betrekkelijke anonimiteit kampeerden. In ieder geval waren de kampeerplekken meer dan XXL, waardoor je ongehinderd je eigen gang kon gaan. Dat wil zeggen, de absolute stilte in de wijde omgeving maakte dat je de honden ver weg ergens in het dal lang en veel kon horen. Ook onze tentrits klonk als een op hol geslagen kettingzaag die de absolute stilte doorkliefde. Met de gastvrouw en gastheer hadden we een zeer positieve klik, wat leidde tot een gezellige muziekavond, waarbij ik muzikaal gezien Leonard Cohen mocht doen herleven, een gezamenlijke wandeling met gesprek en een etentje bij de Engelsman in het dorp.

Parallel met mijn ‘toerist zijn’ worsteling in het zoeken naar vooral rust en privacy en toch ook een beetje gezelligheid en authentieke bezienswaardigheden met het risico op een overload aan toeristen, liep mijn keuze om het boek Hotel Europa van Ilja Pfeiffer te lezen. Hierin beschrijft hij onder andere over de vernietigende kracht van het massatoerisme. De toerist; driftig op zoek naar authenticiteit, terwijl dit in wezen gedoemd is te mislukken. Toerisme vernietigd namelijk de authenticiteit.

Een ‘mooi’ voorbeeld hiervan uit zijn boek vond ik de backpackers die naar een klooster in India gingen. Zij troffen daar eigenlijk alleen maar backpackers aan in het klooster. De oorspronkelijke bewoners lagen overdag vooral aan het strand voorzien van rayban zonnebrillen, Rolex horloges en moderne badkleding naar de laatste mode. Ben je dan als toerist authentiek als je ook aan dat strand gaat liggen, of als je je aansluit bij alle andere backpackers in het klooster voor een Zen ervaring?

Spontaan liepen we op een ochtend met Henri en Carla van Hermitage Rochas Couchaud  door de ochtendmist samen met hun honden via de bossen en glooiende velden naar het pittoreske dorp Saint Robert. De gezamenlijke koffie met het taartje van de plaatselijke bakker op het zonnige pleintje naast de middeleeuwse kerk, voelde als een intens avontuur. ‘Misschien is dit wat bedoeld wordt met leven in het moment’ , dacht ik en constateerde dat het massatoerisme hier (nog) glorieus afwezig was. ‘Als dit plekje maar niet door teveel toeristen ontdekt wordt’, dacht ik egocentrisch en verontrust.
Net als in het boek ‘Hotel Europa’ met zijn vaste bewoners, kenden we binnen een paar dagen de weinige gasten en hun dagelijkse ritme. Het was dus tijd om te gaan, omdat voor deze vakantie anonimiteit en dus ook aandacht voor elkaar hoog in het vaandel stond. On the road again…..

Luistertip:On the road again, Willy Nelson