Het was vijf uur en ik was klaarwakker. De score was 1 mug gekillt. Er bleek diep in de nacht toch nog eentje al die tijd op de reservebank te hebben gezeten. Fit en resultaatgericht verscheen de volgende om 3.00 uur Am tijdens het diepste moment van slaap, ontspanning en overgave.

Thuis had ik net een blauwe lamp aangeschaft, waarmee de mug snel gedood kan worden. Laatst werd ik thuis midden in de nacht even wakker van het geknetter van de mug die ‘tegen de lamp liep’. Dit scheelde een nachtelijke frustrerende zoektocht langs muren en plafond, gewapend met handdoek, in slaapdronken toestand. Ik draaide me met een glimlach om en droomde verder.

Ik wist dat er blauwe lampen in mijn opleidingsinstituut waren, alleen had ik geen zin meer om eruit te gaan, om een lamp te lenen. Opeens viel mijn blik op de ventilator. Weliswaar met een te kort snoer, desondanks bereikte mij nog een zwak briesje vanaf de tafel richting het bed. De mug bleef steken, alleen hoorde ik haar niet meer.

Alleen al de liefdevolle geste van de facilitaire medewerkers om met deze tropische temperaturen een ventilator op de kamers te zetten, verwarmde mijn hart en gaf tegelijkertijd verkoeling.

Dit was het laatste weekend, de opleiding systemisch begeleider was bijna afgerond. Wat had ik hier veel meegemaakt en geleerd binnen deze familieopstellingen training. Ik was mijzelf vaak en veel tegengekomen, had mijn familie op een andere manier ontmoet en was uiteindelijk eerlijker voor en naar mijzelf geworden. ‘Het is net alsof ik met veel meer liefde en mildheid naar mijzelf en dus ook naar iedereen om mij heen kan kijken’, dacht ik. ‘Alleen niet naar muggen’ realiseerde ik mij een beetje opstandig en opeens besefte ik waar mijn heftige anti mug gevoel vandaan kwam. In Colombia had namelijk een mug de ‘el dengue’ ( knokkelkoorts) op mij overgebracht. Drie weken lang had ik ergens in de jungle in een kamertje met hoge koorts en heftige nachtmerries gelegen. Maanden had het geduurd voordat ik mijn energie weer enigszins terug had.

Ik stapte met een gevoel van toenemende nostalgie van ‘de laatste keer’ de kelder eetzaal van het instituut binnen. Het was een voor overnachting en ik bleek ik de enige gast. Het bord met een uitgebreid ontbijt was al liefdevol voor mij neergezet. Omdat de toegang naar de eetzaal via de keuken loopt, ontmoette ik de facilitaire ochtendploeg. De drie medewerksters ontvingen mij hartelijk en ik werd ingelicht dat er straks een vierde zou arriveren, zodat ze mij optimaal konden ondersteunen bij mijn ontbijt ervaring.

Ik zit te ontbijten en voel mij thuis. Lachsalvo’s en vrolijke gesprekken vullen de naastgelegen keuken. Een ploeg van 14 medewerkers, allemaal fantastische vrouwen, ondersteunen dagelijks de catering ( heerlijke en gezonde maaltijden) en de organisatie van dit trainingsinstituut voor persoonlijke groei. Ze zijn altijd vriendelijk en respectvol aanwezig voor de cursisten die in verschillende soorten van emotionele staat en inzichten zich even lekker snotterend laten gaan, of ergens vanuit een rustig plekje voor zich uit staren om nieuwe inzichten tot zich te nemen. Het is weekend en dus zijn de weekend chicks in charge, zoals ze liefdevol genoemd worden. Na het diepte-interview van gisteren over haar facilitair werk, zie ik dat de naambordjes weer gedragen worden, waarmee ze gelukkig meer zichtbaar zijn. Wat heb ik genoten van het lekkere eten, de service en hun vriendelijke aanwezigheid.

En de mooiste les geleerd: hou vooral van jezelf, bevrijd jezelf van je eigen ‘gedachten kooi’, zodat er ruimte ontstaat om vooral van anderen te houden.

Luistertip: Soldier of love, Sade