Al een aantal maanden had ik heftige rugpijn. Het begon vanuit het niets op een zondagmiddag toen mijn rug plotseling besloot om een signaal af te geven. Mijn lichaam wist blijkbaar al wat ik nog niet wou weten. In plaats van te luisteren ging ik hieraan voorbij en besloot een beetje recalcitrant om niet mee te doen om met het klimmen van de jaren meer tijd te claimen voor verbale en non verbale uitingen over pijntjes en andere lichamelijke ongemakken. Zo’n gesprek is al heel snel failliet. Eerst kijkt de ontvanger van de klachtenregen nog enigszins neutraal, hopend dat de klachten kunnen worden omgebogen naar relevantere onderwerpen. Na enkele minuten wordt al duidelijk dat de klager de persoon alleen maar gebruikt om zijn klachtenmonoloog in een hogere versnelling te schakelen, zonder het te hebben over waar het nu werkelijk om gaat.

Niet klagen is een overtuiging die ik hoog in mijn levensvaandel heb staan. Alleen besefte ik die zondag nog niet dat het hier niet om gaat.
Enkele weken later kreeg ik tijdens het hardlopen signaal nummer twee van mijn lichaam cadeau. Het joggen had het niveau bereikt van een energieloze, krachteloze strompeling, met een door de wil aangedreven pruttelende motor om vooral het eindpunt te bereiken. Het doel was belangrijker geworden dan het plezier van de weg ernaar toe. De combinatie van niet klagen met een koppige ontkenning had mijn rug doen besluiten om nu ook scheef te gaan staan.
Thuisgekomen herinnerde ik mij het advies van een vriendin en zocht het door haar opgegeven behandel adres op.
‘Want doorgaan in de ontkenning was trekken aan de noodrem die nergens op is aangesloten’ , dacht ik metaforisch en besloot tot actie.
De mevrouw adviseerde mij om naast behandeling vooral ook veel water te drinken, te wandelen en te hangen (Zonder optrekken en andere Epke Zonderlandse capriolen).
Thuis had ik al buiten in de tuin een fijne hangplek gevonden.
In mijn opleidingsinstituut vond ik uiteindelijk een mooie balk in het fietsenhok waar ik prima kon uithangen.
Uiteraard kwam er ‘ s ochtends om zeven uur net iemand op mijn moment met de fiets richting fietsenhok. Welkom bij het fietsenhok’ riep ik enthousiast met mijn beide armen in een welkomsgebaar omhooggestoken, om mijn fietsloos verblijf rondom het hok nog enigszins te rechtvaardigen. Ik voelde een impuls om door te lopen.

Opeens werd het glashelder, ik moest kiezen voor mijzelf en mij niet afvragen wat een ander ervan zou vinden. De fietser vond het helemaal leuk toen ik vertelde heel graag te willen hangen en hiermee trouw bleef aan mijzelf.
‘ik ben nog nooit zo enthousiast welkom geheten bij een fietsenhok, wat een leuk begin van de dag’, zei ze enthousiast.
Een win win situatie dacht ik en hing even heel tevreden een tijdje aan de balk, op zoek naar dieperliggende oorzaken, al had ik mijn antwoorden allang binnen bereik.
Luistertip:Hang on, Kierra Sheard