‘Het is gewoon zaterdag en toch voelt het als een extra vrije dag’, zei mijn partner.
We hadden net een tijdje via de tv gekeken naar de wandeling van de koninklijke familie door Amersfoort. Deze ‘slow television’ werkt heel rustgevend voor je hersenen. In Noorwegen schijnt het al een enorme hit te zijn; uren tv kijken naar rijdende treinen door een landschap, breiende mensen, brandende haardvuren of zwemmende vissen. Dit alles vergezeld door een trage en rustgevende voice-over stem.
Het was koud en grijs en toch stonden er tienduizenden langs de route in Amersfoort. De koninklijke stoet moest een parcours langs allerlei activiteiten lopen en ondertussen zoveel mogelijk uitgestoken handen schudden, om de felicitaties in ontvangst te nemen.

Onderweg was er vervolgens steeds weer een ander ‘oponthoud’, zoals de mini regioquiz, dansers langs een toren aan een koord, een rapper gecombineerd met een operazangeres, RTL5 achtige demonstraties over allerlei vakmanschappen tm dansende en schreeuwerige clowns die de weg even mochten versperren. Door aandacht voor de waste bloggers Nicky en Jessie kreeg het programma toch nog heel even een hoger nuttigheidsgehalte.
Ook was het interessant om te zien hoe Willem-Alexander en Amalia zich door en langs alle ‘obstakels’ heen werkten. Beiden bleken fantastisch goed getraind in positieve gesprekstechnieken. De welgemeende (of gespeelde?) interesse en de kunst van het aangaan en ook weer afbreken van contactmomenten ging hun ogenschijnlijk heel naturel af. In

de vroege ochtend hadden wij al even over de grootste vrijmarkt van het Hogeland gelopen. Door de combinatie van regen en kou werd vooral het medelijden gevoel voor de jonge kinderen met hun stapels onverkochte enveloppen om lootje te trekken aangewakkerd.
Door er aan voorbij te lopen, werd het eigen gevoel van hardvochtigheid keer op keer bevestigd. Ik probeerde dit gevoel te isoleren en glimlachte vriendelijk tijdens mijn ‘nee dankjewel’. Een mooie oefening om je grenzen aan te geven.
Ik had dit vooral geleerd toen ik een keer met mijn kinderen op Tenerife was. Ons appartement lag ongeveer 1 km van het strand en langs de smalle route tussen de hotels richting strand werden elke tien meter folders, zonnebrillen, timesharing en andere leukigheden aangeboden. De eerste keer waren we te aardig en arriveerden op het strand met een grote stapel folders, zonnebrillen en andere aanbiedingen. Tijd om even tot jezelf te komen was er niet. Hier gingen de aanbiedingen gewoon door; massages, sieraden, nog meer zonnebrillen en ijs. De zonnebril en de snel aangeleerde non-verbale lichaamshouding van desinteresse hielp, zo leerden we snel, om je af te sluiten voor het aanbod. Gewoon botweg negeren was blijkbaar de enige remedie.

Het journaal was deze dag ook luchtiger. Dit keer geen akelige nieuwsitems over dood en verderf. Het WC borstel gooien en ander oranjekleurig vermaak kwam uitgebreid voorbij. Een mooie slow television afsluiting van weer een Koningsdag.
Leve de Koning, hoera, hoera, hoera

Luistertip:  You gotta serve somebody, Bob Dylan