Ik legde de zaterdag column uit de Volkskrant van Eva Hoeke aan de kant en staarde voor mij uit in de vroege zaterdagochtend zon. Vogelgeluiden vermengd met gesprekken van de buurkippen en wakkere kikkers namen mijn gedachten nog even mee naar elders, daar op mijn bankje in de voorjaarstuin. Overrompeld en verbaasd veegde ik de tranen uit mijn ogen. Ik had net haar column over vriendschap en de vroege dood van haar vriendin op haar 40e gelezen.
‘Dit is dus wat ik altijd doe’, analyseerde ik mijzelf. Ik vroeg mij namelijk direct af waar deze emoties vandaan kwamen. Ik kende haar niet, de vriendin niet en de hele situatie niet, behalve dan nu deze opsomming van gebeurtenissen en feiten.

Afgelopen week keek ik min of meer bij toeval naar het tv programma ‘Wat is kunst voor jou’, waarin Mathijs van Nieuwkerk een klas van middelbare scholieren meenam in de beleving van kunst en ook vooral luisterde naar hun ervaringen en mening. Het waren allemaal mooie en ontroerende verhalen waarbij dat ene muziekstuk, die passage of gedicht uit een boek, dat schilderij of andere vormen van kunstuitingen niet alleen ontroerden, maar vooral hielpen bij eigen zingeving. Het was troost, schoonheid, stimulans en emotie ineen en vaak een metafoor voor de eigen zingeving of de moed om door te gaan.
Het was schokkend dat een prachtig gedicht met een oproep voor liefde en respect voor je moeder van Adolf Hitler bleek te zijn.
Was hij maar gebleven bij het gebruiken van kunst als wapen om iets duidelijk te maken.

Ik vroeg mijn vriendin om ook deze column ( Mit tranen) van Eva te lezen. Benieuwd of het haar ook zo zou treffen.
‘Dit is gewoon prachtig geschreven’ zij ze.
Ondertussen dacht ik aan de stervende vriendin die tot het allerlaatst zin gaf aan haar eigen leven, door vlak voor haar dood nog te gaan trouwen.
Dit prachtige voorbeeld om alles uit je leven te halen was dus de door mij geïnterpreteerde boodschap die mij in mijn hart trof. Want het kan zomaar voorbij zijn.
Dankjewel🙏

Luistertip: And so it goes, Fred Hersch