Afgelopen week fietste ik in Groningen over de Paterswoldseweg richting mijn werk en zag naast het fietspad, ter hoogte van slagerij Heuker, Angelique met enkele oranje kledingtassen van de Van Kalker Damesmode winkel lopen. Deze winkel is speciaal gericht op ouderen en sluit na zeventig jaar, omdat het koopgedrag van de consument ondertussen behoorlijk zou zijn veranderd, aldus de aankondiging.
Een jaar geleden had ik haar ook al bij toeval gezien, toen ze haar vijftigste verjaardag met haar familie in de tuinen van Borg Ewsum had gevierd. Het was een warme zomerse dag, waarvan er nog vele zouden volgen.
Ik weet niet of ze mij toen ook gezien had, al weet ik uit ervaring dat het net doen of je de ander niet ziet, bijna altijd wederzijds is.
Nu kennen we elkaar ook niet goed en het scheelde weer een plichtmatig semi geïnteresseerd praatje. Zijdelings komt zij wel altijd weer voorbij in mijn leven. Zo weet ik ook dat zij lid is van de Tehuisgemeente van de Nederlands gereformeerde kerk, waar mijn schoonmoeder ook lid van is. Het echtpaar van Van Kalker Damesmode hoort ook bij deze kerk. In het voorbijfietsen las ik nog net het bord ‘totale leegverkoop’ bij de Damesmode winkel.
‘Alles is tijdelijk en de enige constante is verandering’ bedacht ik mij vanuit mijn filosofische stemming en trapte stevig door de kille vroege ochtend tegenwind heen. ‘Wat een bijzonder tijdstip voor winkelen op een maandagochtend 07.30 uur’ bedacht ik mij opeens en was daarmee weer terug bij Angelique.
Mijn aanname was dat zij bij de familie Van Kalker had gelogeerd en een voorraad dames mode kleding ivm de opheffing had meegekregen. Ook was het mogelijk dat ze voor haar werk er nog even langsgegaan was. Ze kenden elkaar waarschijnlijk goed. Ik wist ook dat beide dames lid waren van de christelijke vrouwenbond en afgelopen zomer naar het congres The Needle, in Krkjajacretsu waren geweest om workshops over Stikken, Naden en Zomen, Ruches, Rimpelen en Plooien te volgen.
Mijn schoonmoeder had ook nog overwogen om te gaan, echter koos zij er toch voor om dat weekend boterkoeken voor ons te bakken. Zij is namelijk de specialist op dit gebied  (receptuur geheim) en steeds meer familieleden en andere belangstellenden doen een bestelling, tegen een passende vergoeding, bij haar. Eens had ze met mij overlegd om dit diep bewaarde boterkoek recept van ontelbare generaties terug, aan ons te overhandigen. Ooit was het door haar in één van haar eerste hard kaft boekhoudschriften vastgelegd, omdat ze bang was om de meest essentiële ingrediënten op een gegeven moment te gaan vergeten.
Zij wist van onze plannen om thuis op het Hoge Land een culinaire tuin- eetwinkel te beginnen. De voorbereidingen voor een mega grote pizza steenoven in de tuin waren ondertussen al in voorbereiding. De combinatie van haar geheime recept en jarenlange expertise in het bakken gecombineerd met onze ‘koken op vuur’ experience zou zonder twijfel gezamenlijk tot ongekende culinaire hoogten gaan leiden.
Ondertussen hebben we al een kluis aangeschaft en ingemetseld in een tussenruimte van ons oude vroeg twintigste eeuw Hogelandse anti Neogotische bouwstijl voorhuis. Het recept (inclusief boekhoudschrift) hebben we met een passend ‘boterkoek en champagne’ ritueel in de muurkluis gelegd. De zware plaatstalen deur ging met een zware klik dicht en kondigde hiermee een nieuw tijdperk aan. ‘Nu de code wel blijven onthouden’, dacht ik een beetje zenuwachtig geworden voor de verantwoordelijkheid, omdat ik mede de beschermheer was geworden van dit mooie familiegeheim.
Ik concentreerde mij op de gelijkwaardige kruising op de hoek van de Paterswoldseweg en Peizerweg en knikte in het voorbijgaan vriendelijk naar Angelique. Ik was bijna op mijn plaats van bestemming.
Tonies columns (Elk weekend😎) 