Geïnspireerd door het verhaal van Angelique, de verzonnen personage die in Tonies columns haar persoonlijk leven via haar dagboek met ons deelt, had mijn partner samen met enkele familieleden en vrienden bedacht om mijn zestigste in ons dorpshuis in zestiger jaren stijl te gaan vieren. Het was bedoeld als een mix van plagerige theatrale truttigheid, verklede speelsheid en serieuze aandacht voor dit moment, waarvan ik had besloten dit in mini comité te vieren. Oftewel, ik wilde het liever aan mij voorbij laten gaan.
De weken ervoor werden gedicteerd door list en bedrog, zo bleek later. Er waren meerdere keren appjes geweest dat ze nog even een klusje in de stad moest doen, of een vriendin tegen was gekomen waarmee ze nog even ging borrelen en andere verzonnen tijdsbestedingen. Ook mijn kinderen en vrienden logen en bedrogen. Alles om het ‘project’ tot in de puntjes te regelen. Het liegen was haar opvallend goed afgegaan, zo gaf zij later met lichte verbazing toe. Hiermee werd ik ongewild mee geëvalueerd, als diegene die wel heel erg te goede trouw was, op het randje van naïviteit.
In de aanloop naar het moment surpreme werden flessen en kratten drankvoorraad overal in en rond het huis verstopt, ook  onder het bankje in de sauna. Dat ik in de week voor het feest vrij plotseling nog een sauna ‘deed’, had tot gevolg dat de kratten bier onbedoeld mee op 80C werden verhit.

Dat je niet ziet, wat je niet verwacht of kent werd die zaterdagmiddag bij het dorpshuis voor mij weer opnieuw duidelijk.
De marsmuziek die gelijktijdig bij het uitstappen uit de auto over het dorpsplein schalde, de grote groep verklede mensen die voor het dorpshuis stonden; ik zag het nog steeds als vrolijkheden die niets met mij te maken hadden.
Ernaartoe lopend, wilde ik zelfs nog een foto van het tafereel maken om net te doen alsof deze onbekende groep daar voor mij stond, totdat ik in het tafereel langzaamaan tot mijn verbijstering steeds meer herkenning begon te zien. Tijdens de laatste langzame meters richting dorpshuis verschoof alles van contemplatie naar emotie. Het was alsof ik even los stond van mijzelf, vergelijkbaar met het zien van een film in slowmotion, waarin ik blijkbaar toch een hoofdrol speelde.
Ik kende het alleen van feelgood- films, waarin je als kijker wist dat de jarige persoon (laten we haar Angelique noemen) een beetje moe en chagrijnig van weer een gelijkmatige, saaie en voorspelbare dag op het werk naar huis gaat. Niemand op haar werk had aan haar verjaardag gedacht, zelfs haar moeder had die ochtend niet gebeld. Teleurgesteld komt zij thuis. De sleutel gaat in het slot, de deur open en vanuit het donker schopt ze haar knellende schoenen uit. De poes was er dit keer niet, wat wel bijzonder was. Op het moment dat ze het lichtknopje aandoet, schalt er een joviaal ‘surprise’ door de ruimte, compleet met discolampen, ballonnen, haar favoriete collega’s, moeder en ooms en tantes. Haar moeder ontlaadde haar eigen spanning door als eerste naar de aangeslagen Angelique toe te lopen en haar in een te innige omhelzing mee te nemen naar haar eigen perceptie van haar kind die allang niet meer bestond.

‘Kun je zien wat je niet kent’, evalueerde ik achteraf. Het had lang geduurd voordat ik in de groep mijn dierbaren herkende, terwijl zij er allemaal wel stonden. Normaal gesproken herken je de ander op afstand al aan het silhouet en deze afstand was niet meer dan tien meter geweest.
Het verhaal gaat dat de indianen van Amerika de schepen van Columbus niet zagen aankomen, terwijl deze naar het vasteland kwamen. Uiteraard moeten ze wel iets hebben gezien, alleen duurde het even voordat de hersenen hebben verwerkt en doorgegeven dat er ‘iets’ is wat je nog nooit eerder hebt gezien.
Ik geniet nog even na van mijn ‘surprise’ en geïnspireerd om ‘surprises’ te organiseren.

Wees alert, morgen kan het bij jou zijn.

Luistertip Not myself, John Mayer