Ik keek naar de weerspiegeling van de ondergaande zon in het slibrijke water bij de Afsluitdijk. Ik was weer onderweg naar mijn opleidingsinstituut, om mij onder te dompelen in zelfreflectie en het aanscherpen van mijn observatievermogen. Dit alles om een goede trainer te kunnen worden.
De laatste uren voor mijn vertrek voelde ik mij nogal onrustig. Het avontuurlijke gevoel was plotseling helemaal weg en vervangen door het onbestemde buikgevoel die zwaar was ondanks de zonnige dag. Ik was alleen thuis en observeerde als gevolg van mijn gemoedstoestand plotseling nogal wat achterstallig huishoudelijk werk. Normaal gesproken kan ik rommel in huis, zoals stapels nog op te vouwen wasgoed, vaat in gootsteen, nog te verwerken post en andere ‘to do’ dingen, heel goed negeren en loslaten. Dit keer lukte het mij niet. Ik kon het nog niet goed duiden en haastte mij om zo snel als mogelijk mijn tas in te pakken, om met terugtrekkende bewegingen alle benodigdheden voor de komende dagen in de auto te deponeren.
Pas in de auto, waarbij het dichtslaan van het portier de geluiden buitensloot en het ronken van de motor een startschot was voor mijn vertrek, voelde ik mij rustiger worden en traceerde plotseling waar het onbestemde gevoel vandaan kwam.
‘Waar ben ik eigenlijk mee bezig’ , dacht ik peinzend. Net had ik onder liefdevolle dwang van mijn vrienden en familie mijn zestigste gevierd en daarmee was ik een drempel overgegaan. Niemand had mij gewaarschuwd voor de inzichten die zich vanaf dat moment aan je openbaren. Deze waren met flitsen en in dromen tot mij gekomen. Een interne stem had mij opnieuw oude wijsheden ingefluisterd, zoals het genieten of accepteren van wat je nu hebt, om pas van daaruit keuzes te maken en niet andersom.
Ik vroeg mij af wat de reden was om steeds weer met de toekomst bezig te zijn, alsof het Nu niet goed genoeg was.
Ik besloot alle voornemens los te laten en de vertraging in te gaan.
Het concert van de sympathieke Canadees Trevor Alguire in het huiskamer café Westerwijtwerd had hierbij de vrijdagavond ervoor al een handje geholpen. In het rijtje minder bekende singer songwriters had deze folk zanger uitgebreid de tijd genomen om tussen de songs door zijn uitgebreide familie verhalen met ons te delen.
‘Moet ik dit allemaal horen’ en ‘wat een eerlijk ontroerende verhalen’ gedachten wisselden zich met compassie vermengd met ongeduld zich in rap tempo af. Het concert ging na het hoogtepunt nog te lang door. Was het een tekort aan timing? Hij zat in ieder geval in zijn vertraging, opgegaan in zijn moment. Helaas verloor hij daarmee uiteindelijk contact. Tenminste met mij. En ja, wie zijn probleem was dat nu eigenlijk?
Geheel onthaast reed ik na drie dagen ‘s avonds via de Afsluitdijk weer terug naar huis. Op weg naar mijn lief, op weg naar een nachtrust, op weg naar het dagelijkse ritme.
Alsof ik een waarschuwing van ‘het hogere’ kreeg, stokte en pruttelde de motor van de Alhambra en kwam abrupt tot stilstand aan een drukke weg. Ik was ondertussen alweer twee dagen aan het werk en op weg naar mijn regio team en was niet helemaal ontspannen, de vertraging was even ver te zoeken.
Na een uur wachten, inclusief ‘verplicht’ onthaasten, arriveerde Hans van de ANWB. Hij checkte iets met een apparaatje, deed een soort van ‘aflezen van het systeem’ en gaf vervolgens met een hamer een tik exact op de juiste plek en het essentiële klepje kwam daarmee weer in beweging.
‘Bij de mens is de button om getrickerd te worden altijd snel gevonden’ dacht ik en mijmerde over ook een button voor directe oplossingen bij psychische nood en vroeg mij af of het leven dan juist al zijn charme zou verliezen bij instant oplossingen. Ik koos opnieuw voor vertraging.
Luistertip: The way it is, Bruce Hornsby