Oom Harry lukte het om altijd op het verkeerde moment langs te komen. De laatste keer zaten we middenin een intiem gesprek met vrienden, omdat hun relatie was vastgelopen. Harry was een joviale man, alleen ontbrak het hem nogal aan tact en empathisch vermogen.
Ik moest al mijn competenties in de strijd gooien om hem toen niet binnen te laten.
Met zijn grote verschijning stak hij ook nog eens een kop boven mij uit, wat de subtiliteit ook niet meehielp.
‘Dus je wijst mij de deur’, baste hij en en draaide zich vervolgens abrupt om op weg naar zijn pick-up truck, terwijl hij het bosje bloemen met een resolute zwaai in de voortuin smeet. Ik heb oom Harry daarna nooit meer gezien.

Timing en aansluiten bij de ander; er is veel over geschreven. Mijn ouders vroegen op hun manier veel aandacht. Als jongetje besloot ik waarschijnlijk al heel jong om vooral bij de ander aan te sluiten. Deze intuïtie heb ik juist te danken aan mijn ouders, door het anders te willen doen. Zij hadden vanuit hun verleden ook weer redenen om het op hun manier te doen. Toch lijk ik meer op mijn ouders, dan ik mij lange tijd bewust was. Vaak zorg ik er ook wel voor om in het middelpunt van de belangstelling te staan.
‘Geen feestje zonder Roerdink’, riep mijn vader vaak en het klopt, we hebben vroeger vele gezellige feestjes gehad.
Ik moest denken aan een vroegere vriendin, die altijd met veel lawaai binnenkwam. ‘Hoe het nu werkelijk met mij ging’, vroeg ze al in de deuropening, terwijl ze met haar jas op weg naar de kapstok was.
Haar timing was op z’n zachtst gezegd nogal ver te zoeken.
Binnenkomen, begroeten, met rustige tred verder binnenkomen, rondkijken, ( eventueel complimenten geven aan de persoon en/ of de omgeving) het eventuele presentje overhandigen en nadenken over de keuzes mbt de aangeboden catering.
Vervolgens kun je verder aansluiten bij de ander en vooral belangstellend zijn.
Er is een ongeschreven regel om op bezoek vooral eerst interesse in de ander te tonen in plaats van direct je eigen verhaal over de ander uit te storten. Tenzij dit eerder of gelijk is uitgesproken uiteraard. Vragen of het uitkomt, is ook een zeer krachtige interventie.

‘Misschien een leuk idee om de kunst van op bezoek gaan in een workshop te gieten’, dacht ik enthousiast. Al is het wel verstandig om de behoefte hieraan eerst te peilen, corrigeerde ik mijzelf direct om parallelle processen te voorkomen.
Ik dacht weer aan mijn buurman Rudolf, om dit idee aan hem voor te leggen, al vreesde ik wel een beetje zijn nuchtere antwoord. Maar dat zijn natuurlijk mijn aannames. ‘ Niet invullen voor een ander’, dacht ik hoopvol.

Oom Harry had niet makkelijk geleefd. Na zijn scheiding verloor hij ook het contact met zijn kinderen. Ik had hem een paar maanden na het voorval bezocht. Heel zorgvuldig had ik dezelfde soort bloemen ( tulpen) en een fles moeselblumchen witte wijn ( Lidl, 2,99) meegenomen, waarvan ik wist dat hij dit heel lekker vond.
Gewapend met mijn vredesattributen belde ik bij hem aan. Waarschijnlijk was ik al gespot, want er werd niet open gedaan. Ik wist zeker dat hij thuis was, zijn pick-up truck stond op de oprit, er waren meerdere lichten aan en ik wist dat oom Harry zich alleen verplaatste met zijn fourwheel drive.
Ik zette de bloemen en fles voorzichtig op het gammele bankje naast de oprit. ‘Een altaar voor vrede’, dacht ik en maakte in gedachten een buiging, alsof ik aanvoelde dat dit het was.
Twee weken later bezocht ik hem. Het was een sobere dienst.
Bijna niemand van de familie, behalve gelukkig wel zijn jongste zoon Harry. Verder waren er een paar kennissen en de uitvaartverzorger. We luisterden naar zijn afscheidslied. Op zijn korte afscheidsnotitie met eigenlijk alleen praktische aandachtspunten had hij onder zijn naam ‘Laat me’, van Ramses Shaffy geschreven .
Ik plaatste een bosje tulpen en een fles moeselblumchen (drie voor tien euro, Aldi) op zijn kist, maakte een buiging en vertrok.
Oom Harry nam zijn geheimen en zijn oorlogstrauma’s met zich mee.
Op de parkeerplaats stond zijn zwarte pick-up truck.

Luistertip: Laat me, Ramses Shaffy