Met mijn jongste zoon en partner keken we naar de film Bohemian Rhapsody. Een indringend verhaal over de Engelse rockband Queen, waarin vooral het leven van Freddie Mercury centraal stond. Verschillende generaties werden in de afgelopen decennia geraakt door de tijdloze operarock van deze bijzondere en eigenzinnige band.

Heel doelgericht waren we naar de bioscoop gereden, hadden de auto in de ondergrondse parkeergarage gezet en namen plaats in één van de tien ruime bioscoopzalen. De nogal sfeerloze ambiance bij het voetbalstadion zat een intense film beleving gelukkig niet in de weg. Wel waren we minder blij met de popcorn etende bezoekers om ons heen. Bij het te indringende krakende zakje chips van de achterburen, inclusief de schrille niet te plaatsen zenuwachtige lachsalvo’s van een ‘zoekende’ adolescent, verlangde ik even heftig naar mijn eigen huisbioscoop.

Het beloofde optimale comfort en maximale gastgerichtheid (toch eens navragen wat hiermee wordt bedoelt) had hierdoor even een ‘deuk’ gekregen. Het perfecte grote beeld en het fantastische geluid maakte alles goed. Muzikaal viel er veel te genieten. Enkele prachtige songs, gecombineerd met nostalgische herinneringen uit mijn jeugd kwamen tijdens dit tweeënhalf uur durende rock document voorbij. Met vriendjes beluisterden wij de de LP Bohemian Rhapsody (1975) op een zolderkamer en waren diep onder de indruk van deze bijzondere sound.
Al was ik nooit een uitgesproken Queen fan, er zaten zeker enkele juweeltjes tussen.
Ook kregen we een inkijkje in de oorspronkelijke gezinssituatie van Freddie, deze lieten de duidelijke systemische invloeden hiervan op het leven van hem zien. Het moment waarop zijn vader hem eindelijk omhelst en accepteert als diegene die hij is, ontroerde mij. Het optreden tijdens het legendarische live Aid concert was bijna in zijn totaliteit verweven in de film. Bij ‘we are the champions’ , moest ik wel een traantje wegpinken.
Want wat een energie had deze man en zo prachtig om te zien hoe deze performer tijdens dit optreden vele tienduizenden mensen actief kon meenemen naar een positief eenheidsgevoel.
Alleen bleef van dit nummer de zin ‘no time voor losers’ de rest van het weekend steeds bij mij hangen en deed afbreuk aan mijn gevoel van euforie dat alles mogelijk is. Ik vond het totaal niet passen bij de positieve boodschap dat we allemaal kampioenen zijn.
Het leek wel of dit een aanzet tot polarisatie was. Het lied wordt al decennia gebruikt bij sportevenementen, kampioenschappen, winnen van belangrijke voetbal wedstrijden.
Ik heb in mijn speurtocht niets kunnen vinden over de verdere betekenis van deze tekst.
Mijn analyse en aanname is dat ‘the loser’ vooral met hemzelf te maken had. ( and I ain’t gonna lose)
Beter was dus geweest ‘no time for losing’

Dit tijdloze lied zal nog lange tijd bij sportwedstrijden en andere evenementen gebruikt worden als overwinningslied, waarbij ‘plaagstootjes’ worden uitgedeeld naar de verliezer.
En verder te gebruiken als een positieve mantra om je te focussen op de kampioen in jezelf. Het is maar net waar je je aandacht op richt. The show must go on……….

Luistertip: Luistertip The show must go on, Queen

But it’s been no bed of roses
No pleasure cruise
I consider it a challenge before the whole human race
And I ain’t gonna lose