Het blijkt dat vliegen de meest veilige manier van reizen is. Toch heeft één op de vier mensen last van vliegangst en dat staat zeker in geen verhouding tot de over het algemeen veilige praktijk.
Zelf behoor ik tot de categorie mensen die weliswaar vliegt, echter elke keer een drempel over moet om relaxed te zijn tijdens de reis. Want je hebt geen controle en moet dus kunnen ‘loslaten’.
De piloot kwam tegelijkertijd met ons de buitentrap van het vliegtuig op en vroeg of hij mocht passeren. Hij moest linksaf naar de cockpit, zo grapte hij. Onwillekeurig scande ik even snel zijn persoonlijkheid (neemt hij het wel serieus, waarom is hij zo laat?) en stemming. ‘In ieder geval niet depressief’, dacht ik en moest gelijk denken aan de piloot die zichzelf moedwillig tegen de bergen in Zuid Frankrijk te pletter had laten slaan. Samen met het vliegtuig en alle 370 passagiers, die wel wilden blijven leven.

Ondertussen al weer meerdere jaren geleden vloog ik met mijn jongens naar Tenerife. Op het moment dat de vliegreis op Airport Maastricht uitgesteld werd vanwege het ontbreken van een moertje, gingen mijn gedachten ongewild weer terug richting de grootste vliegramp in de luchtvaart geschiedenis op Tenerife. (in 1977)
Pas vele uren later was het benodigde moertje gevonden en vastgezet en kon alsnog met een vertraging van zes uur de reis richting vakantiedoel ondernomen worden. Als toetje bij deze vertragingsvlucht maakte de piloot bij het landen op het laatste moment plotseling een doorstart richting de lucht. Hij vergat om ons gelijk te vertellen dat dit met de bosbranden en luchtweerstand te maken en hij dus opnieuw een nieuwe landingskoers nodig had. Ik zag in dat kleine moment van onwetendheid al velen onrustig worden en gaan bidden.

‘U zit op rij vijftien en dat betekent dat ik uw hulp nodig heb bij een evacuatie’. Ik‘ontwaakte’ uit mijn mijmeringen en keek de vriendelijk glimlachende Martinair stewardess recht in haar staalblauwe ogen. Zij is zo’n vrouw die je betovert. Zelfs het meest dramatische bericht van haar is prima, zolang je maar dicht bij haar mag blijven. Het viel mij op dat ze in de onvoltooid tegenwoordige tijd sprak, alsof er iets ging gebeuren. Het maakte allemaal niets uit, zolang zij maar in de buurt was.
Of ze iets voor mij kon doen, vroeg ze met fluwelen stem, wat voelde als een warme zomeravond met nog een heel weekend voor je.
Het liefst had ik gevraagd of ze mijn hand wou vasthouden, met schorre stem hoorde ik mijzelf koffie bestellen.
Weg waren de gedachten over het immense gewicht dat de lucht in moest, of er wel voldoende getankt was, wanneer de laatste onderhoudsbeurt was geweest, of de piloot er nog wel zin in had, of alle telefoons wel op vliegtuigmodus stonden, of de luchtverkeersleiding wel uitgeslapen was en het aanwijzingsblokje voor de routebepalingen digitaal op de goede plaats had gelegd.
Nee, ik zat veilig bij mijn stewardess. Zij zou voor mij zorgen. Ik zou aanbiedingen bij haar kopen die ik niet nodig had, ik zou extra drinken bestellen. Alles zou ik doen, om haar bij mij in de buurt te houden.
‘Wat een bijzondere vrouw hè’, fluisterde ik naar mijn vriendin. ‘Ja hoor schat’, zei ze en kneep even in mijn hand.
Opeens begreep ik waarom slachtoffers een intense band kunnen krijgen met hun ontvoerders. Toch wilde ik niet te afhankelijk worden en concentreerde mij op mijn geleide fantasie ontspanningsoefeningen. ‘Zet je voeten naast elkaar op grond om goed te aarden’ zei de stem en ik was hierdoor direct uit mijn concentratie, daar op tien kilometer hoogte, ver weg van de vaste grond onder mijn voeten.
Luistertip: Friends The Carters