Vanaf het terras bij ons appartement meende ik in de verte koebellen te horen rinkelen. Ik speurde de zonnige heuvels af, maar zag niets.‘Het geluid draagt erg ver, zo in de stilte en heuvels’, bedacht ik mij. Af en toe hoorde ik een hond in de verte blaffen (Portugese blaf) en vervolgens was er weer totale stilte.
We hadden gewandeld aan zee bij de kliffen van Zuid Portugal. Tijdens de wandeling probeerde ik de stilte te vangen. We waren alleen. Een strakblauwe lucht, windstil en met steeds meer kledingstukken in mijn hand concentreerde ik mij op mijn ademhaling. Ik genoot van het samen wandelen, zon, het gevoel van vrijheid, de natuur en het geluid van de zee. Ik rook het zout van zeewater en meende het te proeven op mijn lippen. ‘Wat is dat toch met het kalmerend effect van de zee’, vroeg ik mij af.
Ik las dat mensen meestal van de kleur blauw houden. Uit onderzoeken blijkt dat deze kleur een kalmerend en stimulerend effect heeft. De aarde en lucht bestaan vooral uit de kleur blauw, vandaar waarschijnlijk onze onbewuste voorkeur. Ook doen de lage frequentie tonen en het ritme van de zee ons onbewust aan de periode in de baarmoeder denken en werkt rustgevend. Aldus Wikipedia.
De dag ervoor waren we op goed geluk ergens aan de zuidwestkust van de Algarve in een yoga resort terecht gekomen.
Marja had het biologisch verantwoorde ontbijt voor ons verzorgd (gelukkig wel met sterke koffie). We hadden om negen uur op de heuvel bij de basic receptie onder het afdakje afgesproken voor het ontbijt. Deze ochtend was het qua temperatuur ook hier in januari een uitdaging. Het dekentje kon af, op het moment dat de zon boven de heuvel uitkwam en zich met een voorzichtige warme gloed over ons heen vleide.
Het was hier nog erg rustig, vertelde ze. Vanaf de volgende week zouden weer groepen komen. Rustzoekers, vaak ook mensen die gestrest waren en in een burn-out waren beland. Op zoek naar stilte en vooral peace of mind. Het verhaal van hun leven paste niet meer bij de zelf gecreëerde werkelijkheid.
Meestal is het hier erg droog, zo vertelde Marja verder. Eenmaal had het behoorlijk geregend
en dan klettert het water hard van de rotsen, van de bergen, kortom overal vandaan.

Het Nederlandse meisje met de burnout klachten had dit geluid geruststellend gevonden, omdat het geluid haar deed denken aan het verkeer op de ringweg van Amsterdam waar ze vlakbij woonde. Ze kon niet zo goed wennen aan de stilte en greep terug op dat wat in ieder geval vertrouwd voor haar was. Het werd misschien tijd om uit haar comfortzone te stappen, tenminste als ze haar peace of mind wou bereiken en de stilte durfde toe te laten, om bij haar eigen ‘lawaai’ te komen.

Na twee nachten, prachtige klif wandelingen, ontspannen gesprekken bij het haardvuur en een ochtend yoga, reden we via de kilometers lange hobbelige zandweg de stilte uit richting nieuwe avonturen. Ik had volop genoten van deze stilte. Het was net of een natuurfilm even op ‘pauze’ was gezet. De ochtend yoga had mij wel geconfronteerd met de stijfheid van mijn spieren.
‘Op weg naar stilte in jezelf’ had de yogajuf gezegd, terwijl ze mijn schouders nog iets meer naar de grond duwde, richting totale ontspanning, waar ik nog niet helemaal was.

Luistertip: Slow down, Christine Aguilera