Afgelopen weekend gingen we met een platbodem zeilen op de Waddenzee.
De verwachtingen waren hooggespannen. Een weekend zeilend doorbrengend op zee, naar Vlieland, culinaire smulpartijen, theaterachtige uitdagingen, gezelligheid en wijnproeverijen.
Het blijkt dat het geluid en deining van de golven een rustgevend en soms hypnotiserend effect hebben. Het weer was nog net op het nippertje fantastisch, omdat wij dat wilden. We bevonden ons op de rand van rustig herfstweer met een nazomers tintje en de definitieve diepe herfstkou periode, welke pas na ons avontuur het roer zou overnemen.

De groep was maanden geleden al zorgvuldig samengesteld, waarvan wij dachten dat het een match zou zijn. Bijzonder was het om de lijst van onze vrienden en familie, zonder hun medeweten, bij langs te gaan. De meetlat betrof naast een inschatting met betrekking tot de groepsmatch, ook de mate van sportiviteit en ‘spartaanse instelling’.
We leerden vrienden en familie nog beter kennen bij een resoluut ‘nee bedankt’ om 48 uur met elkaar in en om een zeilschip te bivakkeren met hutten, waarbij enig klim – en klauterwerk gedaan moest worden, alvorens min of meer horizontaal liggend de nacht door te kunnen brengen. Ook moet je tegen groepen en gebrek aan privacy kunnen. Niet iedereen vond dit een aantrekkelijk aanbod.
Er waren enkele prille liefdes stellen aanwezig, waardoor het ‘love boot gehalte’ behoorlijk steeg. De sfeer in de groep was relaxed. Eros zorgde voor diepgaande verbindingen in onze groep. Mooi was dat de individualiteit bij ieder groepslid op de voorgrond stond, waardoor er geen ’zo doen wij dat nou eenmaal’ sfeer aanwezig was.

Afgelopen voorjaar had ik bij een festival een kaart mogen tekenen en deze voorzien van een tekst. Het was een brief aan mijzelf uit de toekomst, bedoelt om pas maanden later thuisbezorgd te krijgen. De kaart vergeet je uiteindelijk toch en op de dag van ontvangst werd ik verrast door post van en voor mijzelf. Ik werd door mijzelf gefeliciteerd met het behaalde succes van een marathon die ik bij het schrijven nog niet had gelopen. Het is echt kicken om zo’n boodschap uit het verleden over de toekomst, die al weer verleden tijd is, te mogen ontvangen.
Hierdoor geïnspireerd las ik het gezelschap bij de start van het zeilweekend voor wat we allemaal in de komende dagen hadden gedaan en hoe we het weekend beleefd hadden.
Het had iets magisch om de toekomst alvast te hebben voorgesteld. ‘Eigenlijk zou ik hiervan een dagelijks ritueel moeten maken’, bedacht ik mij. Een positieve kleuring van de dag die nog voor mij ligt.
Ook al ben ik een gezelligheidsmens, een paar dagen in een groep is voor mij altijd het maximum. Dit heeft meer te maken met mijzelf want, ik regel, wil alles overzien, coördineer, entertain, overdrijf en ben overal. De gelukshormonen draaien overuren, want ik geniet met volle overgave van alle lieve mensen om mij heen en slaap heb ik in deze gemoedstoestand nagenoeg niet nodig. (Denk ik elke keer weer.)

De slaap heb ik ondertussen alweer ingehaald. Met een hoofd en hart vol met mooie herinneringen en mogelijkheden om keer op keer mooie mooie belevenissen te creëren.

Luistertip:

Sail away Robert Gray