Afgelopen weekend stond in het teken van de bruiloft. De avond ervoor was al ontspannen begonnen met een gezellig etentje in verband met een verjaardag, waarbij we met de jarige in restaurant ‘Vive la Vie’ in Groningen zaten. De naam deed het genieten van het leven eer aan. Ik zag alleen maar blije gezichten, zowel bij de mensen in de bediening, alsook bij de kok, die af en toe hoogstpersoonlijk met een stralende glimlach langs de tafeltjes liep om de sfeer, kwaliteit en de mate van tevredenheid te peilen. Deze was uitmuntend. Deze mensen hadden geen training in communicatie en klantvriendelijkheid nodig. Hier waren medewerkers die overstroomden van passie voor hun werk en dit op een ongedwongen manier en naturel overbrachten. Binnen het vijf gangen menu zaten verschillende amuses. Deze werden professioneel met uitgebreide uitleg door de ober onder de aandacht gebracht. In mijn Hogelandse onschuld kon ik op een gegeven moment alleen maar lichtelijk verbaasd uitroepen dat er zoveel ingrediënten in één kleine amuse gingen. Tot en met het einde was alles perfect. Het dessert bord was feestelijk gedecoreerd met een chocolade geschreven ’hartelijk gefeliciteerd’.

Hoe anders was ik grootgebracht, waarbij het eten gereduceerd was tot een noodzakelijk ritueel, met pannen in het midden van de uitgeklapte tafel en het grote gezin eromheen. Mijn vader hielp altijd stelselmatig elke ‘culinaire loftrompet’ om zeep. Geen woord teveel werd verspild aan voedsel. Hij had wel respect voor de kookkunsten van mijn moeder voor het grote gezin, alleen de tv kok werd smalend afgeserveerd. Door zijn oorlogstrauma’s was waarschijnlijk het ophemelen van gerechten ‘een brug te ver’ voor hem. Tijdens de bruiloft kreeg ik een déjà vu, toen allerlei amuse ‘kunstwerken’ elkaar in rap tempo afwisselden. De eigenaar van het restaurant met de ‘ster’ nam ons mee in verschillende smaaksensaties van hoog niveau.

Die middag had de ceremonie zich in een middeleeuwse ambiance afgespeeld. Ik had een ereplek gekregen rondom de grote eikenhouten tafel. Klaar voor wat komen ging zat ik aan de linkerkant van het bruidspaar, in verband met mijn rol als getuige voor mijn goede vriend die opnieuw een ‘Ja’ zou laten horen. Ook hier waren mensen met een passie, door in groot gezelschap, met behulp van de bijbehorende rituelen, elkaar het ‘jawoord’ te geven. Voor liefde in voor – en tegenspoed. De ogenschijnlijk voorspelbare rituelen raakten mij op een onverwachts moment, vlak na het zetten van mijn handtekening. Hier fonkelde de liefde, te midden van mensen in ontroering. Ik zag handen ineengestrengeld, tranen, een hand op een schouder. Herinneringen aan gezamenlijke avonturen flitsten in een split second aan mij voorbij.

Liefde, leven en eindigheid bleven even in mijn hoofd ronddansen. Flarden van een songtekst namen mij mee naar ooit; ‘First he touched on love, then he touched on death’. Ik ademde rustig uit en de zachte namiddagzon kwam als een geconcentreerde lichtstraal via het hoge glas in lood raam naar binnen en verwarmde het hart van alle aanwezigen. Dit was een moment van betovering.

Zachtjes neuriede ik Leonard Cohen zijn ‘Dance me to the end of love’ en liep richting de zon.

Luistertip:  Ray Lamontagne Shelter