We waren een weekendje weg. Het huisje in de bossen voldeed helemaal aan onze verwachtingen, leuk ingericht met jaren vijftig Vintage spulletjes. We ontdekten pas ter plekke dat het een enorm vakantiepark betrof met vele opeengepakte huisjes, zoals ‘De Driesprong, ‘Boszicht’, ‘Ons Thuis’ en waarschuwingsborden dat er door de hond zeker gewaakt werd. Ons huisje met ruime tuin was een aangename outcast in het aangelegde ‘eenheidsworst’ park. Een soort kampement met een hek erom. Dit bood ook weer voordelen, want er waren genoeg voorzieningen aanwezig, onder andere een supermarkt. Dit kwam goed uit. We waren na de reis moe en wilden liever het terrein niet meer verlaten. We hadden afgesproken om ons een keer terug te trekken in de bossen en een social media- en tv’ loos weekend te houden. Op het programma stonden alleen rustgevende activiteiten zoals wandelen, yoga en spelletjes. Een soort van afkicken van alle prikkels en hectiek om opnieuw rust te ervaren en energie op te doen. Na de boodschappen werd bij het late namiddagzonnetje en een kopje kruidenthee het scrabble spel tevoorschijn gehaald. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat moment wel even een drempel over moest.

Mijn herinneringen gingen terug naar een zondagmiddag bij mijn schoonmoeder. We hadden ons geïnstalleerd aan de tafel met hoogpolig kleed, voorzien van een kopje koffie en eigengemaakte boterkoek. Het leek allemaal goed te gaan, totdat de discussie losbarstte of de werkwoordsvorm ‘sneuvele’ in plaats van ‘sneuvelen’ dan wel of niet gebruikt mocht worden. Uiteindelijk werd na het inzetten van een hulplijn, de dikke Van Dale, besloten dat deze werkwoordsvorm (hij sneuvele) dan toch gebruikt mocht worden. Mijn protest werd niet gehoord en bleef ergens verloren in de ruimte zweven. Tijdens de beklemmende stilte die volgde hoorde ik vooral de tikkende klok als een tijdbom en het hoornconcert van Mozart als een irritante mantra. Het ogenschijnlijk fijne rustgevende huiselijke spel blijkt keer op keer een oorlogstafereel. Achter het masker van kalmte en een glimlach woedt een venijnige strijd om de ander onderuit te halen. Discussies over het gebruik van ‘y’ of ‘ij’, het gebruik van vervoegingen, triomfantelijke uithalen dat namen niet gebruikt mogen worden etc. Alles wordt uit de kast gehaald om te winnen. De onderhuidse spanningen en competitiedrift liggen als een sluier over de huiselijke onschuldige gezelligheid. Dit spel bestaat uit een opeenstapeling van teleurstellingen, als uit het ‘washandje’ alweer alleen maar medeklinkers worden gepakt. Het ‘mooi hoor’ klinkt cynisch omdat jij net maar zes punten hebt behaald, of niet gemeend, omdat diegene nu zijn kans schoon ziet om die plek op het bord met drie keer woordwaarde te veroveren.

Ik vroeg mij oprecht af wie dit spel bedacht had en waarom?Wikipedia kon mij vertellen dat het spel ontwikkeld was door de werkloos geraakte architect Alfred Mosher Butts ( 1899 – 1993). De man verveelde zich en bedacht dit spel met alle venijnige (venynige) regels, omdat hij zoveel tijd had om dit te bedenken. Ik zal positief eindigen; een beetje vertraging in deze jachtige rollercoaster wereld is heel goed voor mij. Bij een volgend weekend weg zal ik de scrabble strijd weer aangaan.

Luistertip; Ray Lamontagne Empty