Sinds enkele weken ben ik op dieet. Hiertoe had ik besloten omdat ik mij in de aanloop naar het intensieve hardloop evenement de Social Run goed wilde voorbereiden. Ik was begonnen met mijzelf mentaal en fysiek te detoxen. Ik had nog slechts twee weken om mij optimaal voor te bereiden. De directe aanleiding voor dit besluit was vooral ingegeven door angst.
Ik was namelijk aanwezig geweest bij de voorlichtingsavond over dit sportieve evenement. De organisatoren legden behulpzaam uit hoe wij lopers, binnen de gestelde limiet van 48 uur, de 550 km om het IJsselmeer zouden gaan overbruggen. Ik werd al een beetje zenuwachtig, omdat de afstanden die wij in estafettevorm moesten afleggen, nu pas voor mij duidelijk werden. Helemaal warm en benauwd kreeg ik het toen de organisator had becijferd dat een gemiddelde snelheid van 10 a 11 km toereikend was als gemiddelde loopsnelheid. Dit is voor mij een snelheid die ik altijd als finale eindsprint inzet. Ik ontmoette mijn loopmaatjes en hield mij ogenschijnlijk nog goed, terwijl ik zo neutraal mogelijk luisterde naar hun verhalen over het lopen van meerdere marathons en andere heftige sportieve prestaties. Ik observeerde mijn schorre en onzekere stem bij de gesprekken en probeerde nog zo relaxed mogelijk over te komen. Ik voelde een lichte paniek opkomen. Ik had weliswaar een paar keer een halve marathon gelopen, alleen had ik nog thrillerachtige beelden hoe ik strompelend de laatste kilometers overbrugd had. Ik had dus nog maar een beperkte hoeveelheid tijd om mijn conditie nog enigszins op een hoger level te brengen. Omdat deze twee weken ook nog aardig gevuld waren met uitstapjes en activiteiten maakte ik een noodplan.

Deze bestond onder andere uit een heftige aanpassing van mijn voedingspatroon. Ik stopte acuut met verslavende middelen zoals alcohol en koffie, zodat ik optimaal mijn lichaam kon monitoren. Het alcoholvrije bestaan ging mij makkelijk af, al waren er van die lastige momenten bij het koken, waar een wijntje een beetje bij hoorde. Het afkicken van de koffie was heftiger. Na een dag slechts één kop koffie te hebben genuttigd, werd ik de eerste nacht wakker met heftige hoofdpijn. Bij gebrek aan paracetamol, nam ik om zes uur in de ochtend toch maar een kop koffie. De volgende nacht was er nog een lichte roep om koffie door mijn lichaam en op de derde dag was ik trots om bijna geheel ‘cold turkey’ te zijn afgekickt.

Het andere onderdeel van mijn noodplan was om gedurende deze twee weken, bij gebrek aan veel tijd, elke ochtend (om zes uur ) en avond een paar km te joggen. Vooral de vroege ochtend inspanning in het nachtelijke donker maakte dat toch uiteindelijk de verboden vraag naar boven kwam, waarom ik dit in Godsnaam aan het doen was. Het woord bucketlist en afstrepen hielp om deze gedachtegang te kunnen stopzetten.

Wordt vervolgd.

Luistertip:  David Craig Walking away