Op het moment van schrijven, heb ik net een heerlijke lekkere lange lome zondag achter de rug. Omdat er geen afspraken waren, kon ik de gehele dag mijn eigen gang gaan. Paul Mccartney schreef eens tijdens zijn Wings periode een mooi nummer over de zondag (Baby wont you let me down tomorrow, here’s a pound we’ll hang around till Monday).

Kort geleden was mijn Limburgse fiets festijn, naast een fantastische intense belevenis was het voor mij ook een laatste oefening voor de ‘moeder van alle fietstochten’, de majestueuze Mont Ventoux, waarvoor ik een diep respect heb en waar ik op dit moment naar onderweg ben.

Was het tot nu toe voor mij vooral een solo- en een mannen experience, dit keer bestaat mijn groepje ook uit vrouwen. Mont Ventoux, mijn verbeelding, mijn metafoor voor alle doelen in mijn leven die ik wil behalen. Ik ben er klaar voor. Afgelopen zondag liep ik mijn wekelijkse lange afstand. Deze langere afstand is uitermate geschikt om de tijd te nemen om alles eens meditatief te overzien en om mijn gedachten te ordenen.

Zo bedacht ik mij dat ik het hardlopen verreweg de zwaarste uitdaging vind. Ik moest denken aan een uitspraak van mijn sportcoach Marit dat je vooral kilometers moet maken. Zij had onlangs verteld dat ze zelf eerder niet helemaal optimaal klaar was voor de halve marathon. ( ook al liep ze deze volgens mij met gemak) Met verbazing had ik haar aangehoord. Ik hield haar mijn korte rekensom voor, dat zij minstens zestien uur les gaf op allerlei verschillende sportgebieden en dus zeer getraind moest zijn.’Een goede fiets conditie, of conditie op allerlei sportgebieden geeft niet automatisch een goede hardloop conditie’, legde zij mij uit. ‘Je moet toch gewoon ‘kilometers maken’.

Ik overdacht tijdens mijn lange moeizame loopronde mijn sportieve doelen voor dit jaar. De Mont Ventoux en de Social Run (een loop om stigma tegen te gaan en hiervoor geld in te zamelen) nog te gaan. Voor deze laatste heb ik zeker een goede ‘halve marathon’ conditie nodig. Alle gezonde leefstijl 7 stappen lessen, de Japanse Kaizen lessen voor kleine stappen, positieve gezondheid cirkels, mindful thinking, NLP communicatietrainingen, imaginaire verbeelding van doelen, het kwam vandaag allemaal samen.

Lopend op het Hogeland, mijn ronde van ruim dertien km in het vierkant, was letterlijk in één keer te overzien, vanwege het overzichtelijke vlakke lege land. Dit is de ultieme uitdaging, want je ziet je start en finish tegelijkertijd. Geen verrassingen om een bocht, geen onverwachtse tegenliggers, waarbij je met een glimlach snel even meer rechtop en harder gaat lopen, geen bos, waarbij je je gevoel van afstand even kwijtraakt. Nee, alleen maar de keiharde werkelijkheid van de afstand welke nog moet worden overbrugt.

Ik voelde dat ik moe werd en begon dus langzamerhand al mijn kennis los te laten op mijn geest en lichaam om mijzelf naar het eindpunt te navigeren. Mijn starthouding is altijd dat ik bedenk dat dit het voorlopig is, een soort acceptatie en overgave van wat er Nu is. Ik ben voorlopig een loper die loopt en er is niets anders voorlopig. Op het moment dat deze overtuiging barstjes begint te krijgen ga ik mijn geheim wapen inzetten, nl mijn Iphone met Ace Ventura, de ultieme hardlooopmuziek.

Als gedachten aan stoppen met lopen steeds vaker op de voorgrond komen, visualiseer ik mijzelf juichend over de eindstreep. Op het moment dat mijn knieën eigenlijk geen zin meer hebben begin ik de Kaizen methode toe te passen.

Ik realiseerde mij opeens dat ik deze kleine stappen methode eigenlijk al heel lag doe, ook voordat ik op de hoogte was van de Kaizen methode. Ik zette mijn oude vertrouwde ‘Boer Rutgers’ methode in, want ik wist: eenmaal bij boer Rutgers is het nog maar een klein stukje en ben ik bijna thuis.

MyBaby Moonshower   

(Follow me up to the mountain)